Fuori to debiut Macieja Jabłońskiego w PWM. Twórca tłumaczy tytuł (znaczący dosłownie: na zewnątrz) jako muzyczną impresję na temat wydobywania się prawdziwego ja spod warstw masek, zakłamań i samooszukiwania się. W warstwie brzmieniowej dialog solowych fortepianów jest jakby krwioobiegiem potężnego organizmu dźwiękowego, złożonego z gęstych, nawarstwiających się, różnobarwnych faktur. Skrajne stany ekspresyjne od zatomizowanego, rozedrganego niepokoju po głęboką kontemplację. Utwór miał swoją premierę 26 marca 2011 w Katowicach podczas 4. Festiwalu Prawykonań. Zabrzmiał w wykonaniu artystów Lutosławski Piano Duo (Emilii Sitarz i Bartłomieja Wąsika) oraz Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia pod dyrekcją José Maria Florencio. Według Ewy Schreiber utwór okazał się doskonałym połączeniem brzmienia rozbudowanej orkiestry, dwóch fortepianów i warstwy elektronicznej. W tej półgodzinnej kompozycji orkiestra tworzy jeden spójny organizm. Dźwięki pojedynczych instrumentów wyodrębniają się co pewien czas, by za chwilę ulec stopieniu w większej grupie. O bogactwie brzmienia zadecydowała nie tylko dobra instrumentacja (m.in. duża grupa instrumentów dętych i perkusyjnych), ale tez rozmaite efekty szmerowe, artykulacja i przestrojenie instrumentów, najbardziej słyszalne w przypadku fortepianów. W tej szczególnej aurze zatraca się poczucie realności. Warstwa elektroniczna przypomina niekiedy brzmienie instrumentów, instrumenty zaś, przestrojone i wzmocnione przez głośniki, brzmią bardzo osobliwie. Utwór jest intensywny i niespokojny. Są w nim wyraźne fazy napięcia i odprężenia zagęszczenia i kumulacji brzmień, stagnacji, szybkich zmian i zahamowania akcji. Zgodnie z intencją kompozytora utwór powstał jako studium niekończących się zmagań wewnętrznych, niezbędnych do rozwoju i poszukiwań prawdy o sobie. (Ewa Schreiber, Weekend prawykonań, Ruch Muzyczny nr 9, 2011)