Msza nowego Eonu Może najdogłębniej podcinającym korzenie religii, jej samej jako takiej, jest jej samej wyznanie, że objawienie w czasie i przestrzeni ulega zakończeniu. Wielu mistyków różnych tradycji religijnych jest od tysiącleci świadkami innego wglądu: Że ich drogi nie były tylko zwykłym zgłębianiem tego co zostało przekazane, lecz kontynuacją objawienia, którego celem jest jednoczenie, wyzwalanie i przebóstwienie (theosis) wszystkiego w Bogu. Tekst tej mszy wychodzi z tego założenia i inspiruje się taką tradycją, że postać Apostołki Apostołów (jak ją sam Augustyn zwie) nie rozpoczęła i nie zakończyła swej misji wyłącznie w historycznym czasie przed dwoma tysiącami lat. Siła jej ogromnego ducha była i jest obecna w historii ludzkości na wiele innych sposobów, a w czasie i przestrzeni jako umiłowana uczennica Mistrza z Nazaretu, którą on jako jedyną wita pocałunkiem w usta i to ona stała się nieodzownym płomieniem, który przyczynił się do wschodu tego nigdy nie zachodzącego słońca, do rozpalenia jego serca w bezgranicznej miłości do wszystkich ludzi i świata. Słusznie czci ją tradycja rzymsko-katolickiego kościoła jako Wybraną, której jeszcze przed Kręgiem Dwunastu, jako pierwszej było dane widzieć Zmartwychwstałego w Jego nowej postaci. Jestem pełen podziwu dla tej wspaniałej kompozycji Pawła Łukaszewskiego, której ekspresja w fantastyczny sposób wczuwa się w dynamikę wydarzeń wyrażoną w tekście tej mszy. Także jego praca kompozytorska jest udziałem w tym nieustannie trwającym procesie objawienia, aż Bóg będzie wszystkim we wszystkich (por. 1 Kor 15, 28). Jacek M. Sylwester Kwiatkowski Jacek M. Sylwester Kwiatkowski studiował teologię i teologię duchowości, pracował przez wiele lat jako katolicki duszpasterz w Szwajcarii. Punktem ciężkości jego badań jest mistyka religii świata, alchemia i ezoteryka. Od jesieni 2010 mieszka we Wrocławiu, gdzie pracuje terapeutycznie, publicystycznie, w doradztwie personalnym i prowadzi warsztaty w zakresie medytacji i transformacji świadomości.