Suitę na cztery puzony Serocki zbudował z siedmiu dość krótkich części ułożonych według zasady naprzemienności szybkich i wolnych temp (tak jak w renesansowych czy barokowych suitach). Po nawiązującej do wczesnobarokowej canzony, opartej na żywym rytmie i wyrazistej melodyce Intradzie następuje nostalgiczny Kanon z tematem imitowanym ściśle (w tercji małej i w kwincie) w trzech najwyższych partiach i najniższą partią prezentującą jego augmentowaną rytmicznie inwersję. Centralną część suity stanowi ujmujący swą prostotą homofoniczny, długonutowy Chorał, nieprzypadkowo raczej nawiązujący do tradycji Beethovenowskich „equali” – wszystkie partie są w nim „równe”. Otaczają go Interludium i Intermezzo – części grane w permanentnym staccato, o lekkim i żartobliwym charakterze. Przedostatnia część suity to dostojna, archaizująca Arietta, która wykorzystuje efekt bicia dzwonów i subtelny efekt echa. Na koniec następuje natomiast rozpędzona, wielce popisowa Toccatina.
- ze wstępu Iwony Lindstedt
- Seria: Strumento
- Wersja językowa wydania: pol, eng
- Liczba stron: 56
- Oprawa: miękka
- Nr wydania: 9
- Rok wydania: 2024
- Postaci: partytura i głosy
- Format: A4 stojący (210x297 mm)
Inne tytuły w serii
Inne tytuły autora
Inne tytuły w kategorii - Kameralne
