Kompozytorzy

Apolinary Szeluto

1884-1966

Apolinary Szeluto, Szeluta, Scheluta, urodzony 23 VII 1884 w St. Petersburgu, zmarł 21 VIII 1966 w Chodzieży, polski kompozytor. W roku 1901 wstąpił do konserwatorium w Warszawie, gdzie studiował instrumentację u R. Statkowskiego i kompozycję u Z. Noskowskiego. Od 1902 roku równolegle studiował prawo na uniwersytecie, w 1905 po zamknięciu przez carskie władze warszawskiej uczelni przerwał studia na obu kierunkach. W 1904 roku poznał K. Szymanowskiego, w 1905 został jednym z członków Spółki Nakładowej Młodych Kompozytorów Polskich. W latach 1906–1909 studiował w mistrzowskiej klasie fortepianu L. Godowskiego w Berlinie, w 1911 uzupełnił studia prawnicze w Dorpacie. Pracował jako prawnik w Remontnem koło Astrachania, w Warszawie (w latach 1918–1933) i Słupcy koło Poznania (od 1934 roku). 10 ostatnich lat spędził w Domu Pomocy Społecznej dla Przewlekle Chorych w Chodzieży, ale niemal do ostatnich tygodni życia komponował. Od 1968 roku spuścizna artystyczna Szeluty przechowywana jest w Bibliotece Narodowej w Warszawie. W bogatej, ale i jakościowo bardzo zróżnicowanej twórczości Szeluty wyróżnić można 3 okresy: wczesny, o cechach klasyczno-romantycznych (lata 1905–24), środkowy, naznaczony próbami stworzenia własnego stylu narodowego (lata 1925–48) i późny, stanowiący urzeczywistnienie dyrektyw socrealizmu w muzyce (od 1949 roku).