PWM

Szukaj
Zaawansowane
Rzeczpospolita Polska
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
biuletyn informacji publicznej

Mieczysław Sołtys

Mieczysław Sołtys

1863-1929

Mieczysław Sołtys, urodzony 7 II 1863 we Lwowie, zmarł 11/12 XI 1929 tamże, polski kompozytor, dyrygent i pedagog. Od 1881 roku studiował w konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie pod kierunkiem K. Mikulego (fortepian, kontrapunkt, formy muzyczne) oraz filozofię na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Od 1887 roku kontynuował studia muzyczne w Wiedniu w konserwatorium Gesellschaft der Musikfreunde u F. Krenna i R. Hirschfelda (kompozycja), a następnie w Paryżu u E. Gigouta (kontrapunkt i organy) i C. Saint-Saënsa (kompozycja). Od roku 1891 był profesorem gry fortepianowej i organowej oraz przedmiotów teoretycznych w konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego; jako dyrektor (od 1899 roku) przyczynił się do udoskonalenia systemu nauczania tej uczelni; do jego uczniów należeli m.in.: T. Kassern, T. Sygietyński, H. Feicht i M. Klechniowska.

W latach 1897–1899 redagował „Wiadomości Artystyczne”, ponadto jego recenzje (zwłaszcza przedstawień operowych) ukazywały się na łamach „Naszej Sztuki”, „Dziennika Ludowego”, „Przeglądu Politycznego, Społecznego i Literackiego” i „Kuriera Lwowskiego”. W 1899 objął stanowisko dyrektora artystycznego Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego (funkcję tę pełnił do śmierci). Jako dyrygent orkiestry i chórów GTM prezentował szeroki repertuar od dzieł J.S. Bacha po R. Straussa, a także kompozycje I.J. Paderewskiego, M. Karłowicza i L. Różyckiego. Mieczysław Sołtys był jednym z głównych organizatorów obchodów 100. rocznicy urodzin F. Chopina i odbywającego się w ich ramach I zjazdu muzyków polskich we Lwowie (rok 1910). Od 1919 był prezesem Lwowskiego Związku Muzyków-Pedagogów oraz Związku Zawodowego Muzyków. W roku 1908 odznaczony Orderem Franciszka Józefa I, w 1929 Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta.

Styl Sołtysa ewoluował od akcentowania elementów narodowych, do wybranych cech muzyki R. Wagnera, a później C. Debussy’ego.