Kompozytorzy

Piotr Perkowski

1901-1990

Urodzony 17 marca 1901 r. w Oweczacze na Ukrainie, zmarł 12 sierpnia 1990 r. w Otwocku. Był nie tylko kompozytorem, ale i pedagogiem oraz działaczem muzycznym. W latach 1923-25 studiował kompozycję u R. Statkowskiego w konserwatorium w Warszawie i prywatnie u K. Szymanowskiego, w latach 1926 - 28 kontynuował studia w Paryżu u A. Roussela, kształcąc się także w latach 1926-28 w Ecole des Sciences Politiques. W grudniu 1930 r. powrócił do kraju, gdzie został dyrektorem Towarzystwa Przyjaciół Muzyki Symfonicznej i do 1939 r. był członkiem zarządu i wiceprezesem polskiej sekcji MTMW, a w latach 1931-35 również członkiem zarządu i wiceprezesem TWMP. Od 1931 r. był także w zarządzie Stowarzyszenia Kompozytorów Polskich. W latach 1936-39 był dyrektorem konserwatorium oraz dyrektorem i wiceprezesem Pomorskiego Towarzystwa Muzycznego w Toruniu.

Lata okupacji spędził w Warszawie, gdzie działał w ruchu oporu, m.in. jako organizator akcji samopomocy artystów, organizował jawne i tajne koncerty, uczył przedmiotów teoretycznych i kompozycji. Stał na czele kilku komisji, w których opracowywał plany odnowy życia muzycznego po wyzwoleniu. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim pod pseudonimem dr Puławski, a po kapitulacji utworzył Polnische Rotes Kreutz Transportgruppe w celu ewakuowania z Warszawy młodzieży walczącej w AK, rannych, chorych. Po wyzwoleniu (do marca 1945 r.) działał w Krakowie: był prezesem Komisji Organizacyjnej Związku Zawodowego Muzyków, współorganizował też ZKP, PWSM i inne placówki, a od kwietnia do czerwca 1945 r. w Warszawie był dyrektorem Departamentu Muzycznego w MKiS i przewodniczącym Głównej Komisji Weryfikacyjnej dla Muzyków. W latach 1945-51 i 1954-71 był profesorem, od 1964 r. również kierownikiem katedry kompozycji w PWSM (od 1979 Akademia Muzyczna) w Warszawie, w latach 1951-1954 profesorem i dziekanem Wydziału Instrumentalnego oraz Teorii i Kompozycji PWSM we Wrocławiu. Do jego uczniów należeli m.in.: T. Baird, P. Moss, T. Natanson i Z. Rudziński. Równolegle do pracy pedagogicznej w latach 1949-1951 był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Filharmonii Krakowskiej, a w latach 1956-1957 dyrektorem i kierownikiem artystycznym WOSPR w Katowicach. W 1972 r. przeszedł na emeryturę.

Przez całe życie był ideowym społecznikiem, niestrudzonym organizatorem życia muzycznego i bezinteresownym opiekunem młodzieży artystycznej. Był współzałożycielem Stowarzyszenia Młodych Muzyków Polaków w Paryżu (1926) i do 1930 r., jego prezesem. Po wojnie działał w komitecie odbudowy Filharmonii Warszawskiej i Filharmonii Narodowej, a także organizacji Filharmonii Wrocławskiej (1957-1961). Był współorganizatorem i pierwszym prezesem ZKP (1945-48), prezesem Związku Zawodowego Muzyków RP (1945-49) oraz współorganizatorem i pierwszym prezesem Krakowskiego Towarzystwa Operowego (1954-56). Pełnił liczne inne funkcje społeczne: w roku 1948 był przewodniczącym Rady Związków Artystycznych przy Centralnej Radzie Związków Zawodowych, w latach 1957-61 był prezesem Krajowego Sektora Muzycznego Związku Zawodowego Pracowników Instytucji Artystycznych. W latach 1959-65 był prezesem WTM, wiceprezesem Zaiksu i przewodniczącym Sekcji Muzycznej Rady Kultury i Sztuki przy MKiS. W latach 1965-73 był radnym miasta stołecznego Warszawy. W 1966 r. przewodniczył jury Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego im. H. Wieniawskiego w Poznaniu, w latach 1971-73 i 1975-77 był prezesem oddziału warszawskiego ZKP. Od 1962 r. był członkiem jury Nagrody MON i Rady Artystycznej Głównego Zarządu Politycznego Wojska Polskiego. Od 1973 r. wchodził w skład rady Programowej Muzyki przy MKiS, w latach 1983-87 rady Krajowej PRON. Był członkiem honorowym Pomorskiego Towarzystwa Muzycznego (1946), ZKP (1949), Związku Zawodowego Muzyków PRL (1949) i WTM (1973). Wśród odznaczeń posiadał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1939), Krzyż Walecznych i Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (1944) i wiele innych.