Dzwon i Dzwonki
na głos z fortepianem
W pieśni tej przeciwstawione są dwa typy bohaterów niefrasobliwe dzwonki naigrawające się z wieży kościoła z zakopanego w ziemi, wielkiego dzwonu. () prezentacja dzwonków odbywa się na tle filuternego, szesnastkowego, wznoszącego się ku górze akordowego ostinato (). Głos dzwonków odmalowany jest ilustracyjnie przez dwudźwiękowe wypowiedzi, potem skandowanie w jednym dźwięku. Odpowiedź wielkiego, nieszczęśliwego dzwonu odbywa się w nastroju lugubre(), przy akompaniamencie poważnych, ujętych w ostinatową formułę, akordów fortepianu. Pod koniec utworu wraca jednak trzpiotowata, zanikająca fortepianowa dewiza małych dzwonków. [M. Gąsiorowska, Bacewicz, PWM Kraków, 1999]
- Autor słów: Adam Mickiewicz
- Wersja językowa wydania: pol
- Wersja językowa słów: pol
- Liczba stron: 6
- Oprawa: miękka
- Postaci: głos solowy (śpiew) z akompaniamentem
- Format: A4 stojący (210x297 mm)
Inne tytuły autora
Inne tytuły w kategorii - Wokalno-instrumentalne
Inne tytuły w kategorii - Głos(y) solo i fortepian
