PWM

Szukaj
Zaawansowane
Rzeczpospolita Polska
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
biuletyn informacji publicznej

Jadwiga Sarnecka

Jadwiga Sarnecka

1883-1913

Jadwiga Sarnecka (ur. 1877 w Sławucie lub 15 października 1883 w Szarogrodzie na Podolu, zm. 29 grudnia 1913 w Krakowie) – polska kompozytorka i pianistka.

Urodzona na kresach. W wieku młodzieńczym przeniosła się wraz z matką do Wielkopolski. Od najmłodszych lat odbierała staranne wykształcenie muzyczne. Uczyła się gry na fortepianie m.in. u Aleksandra Michałowskiego w Warszawskim Towarzystwie Muzycznym oraz u Teodora Leszetyckiego we Wiedniu. Od roku 1897 pobierała równolegle lekcje kompozycji u Władysława Żeleńskiego, Felicjana Szopskiego i być może Henryka Melcera.
Po roku 1900 przeniosła się na stałe do Krakowa, gdzie nawiązała bliskie kontakty z lokalnym środowiskiem artystycznym. W latach 1900 – 1910 występowała publicznie jako pianistka (m.in. w Filharmonii Narodowej w Warszawie) prezentując swoje własne kompozycje. Pierwsze utwory drukowała Sarnecka na koszt własny, od 1907 roku Feliks „Manggha” Jasieński z prywatnych pieniędzy fundował wydawanie jej kompozycji w założonym przez siebie wydawnictwie. W 1910 Sarnecka otrzymała drugą nagrodę za IV Balladę na fortepian na konkursie kompozytorskim zorganizowanym z okazji setnej rocznicy urodzin Chopina we Lwowie (Grand Prix otrzymał K. Szymanowski za Sonatę op.8, wyróżnienia otrzymali m.in. H. Opieński, F. Nowowiejski). Na I Zjeździe Muzyków Polskich, jako jedyna kobieta została poproszona o wygłoszenie referatu. Wybrała temat "Twórczość a wirtuozja w kompozycji muzycznej".

Od najmłodszych lat zmagała się z chorobą dróg oddechowych (prawdopodobnie gruźlica), która uniemożliwiała jej normalne funkcjonowanie. Ostatni znany publiczny występ Sarneckiej miał miejsce 9 sierpnia 1911 roku.
Jadwiga Sarnecka została pochowana na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie w grudniu 1913 roku.

Jej dorobek obejmuje prawdopodobnie wyłącznie twórczość na fortepian: 7 Ballad, 2 Sonaty, Wariacje, Fantazję, miniatury (m.in. Impresje, Studia) oraz pieśni (m.in. do sł. L.Rydla, Z. Krasińskiego i do sł. własnych)

[M. Szlezer]