Kompozytorzy

Stanisław Duniecki

1839-1870

Stanisław Duniecki, urodzony 25 listopada 1839 roku we Lwowie, zmarł 16 grudnia 1870 roku w Wenecji, polski kompozytor. Początkowo uczył się gry na fortepianie i kompozycji u J.K. Kesslera. W latach 1854-1858 przebywał na studiach w Lipsku, w 1859 uzupełniał je w Wiedniu, następnie w Brukseli u F.J. Fétisa oraz w Paryżu. W 1863 roku wrócił do kraju, po czym objął posadę kapelmistrza teatru we Lwowie, tam wystawił w 1864 roku swoją najpopularniejsza operetkę „Paziowie królowej Marysieńki”, którą grano w 1865 roku także w Wiedniu i w Krakowie. Wykonywana z udziałem Heleny Modrzejewskiej w roli pazia Stefana, cieszyła się w Krakowie dużym powodzeniem. Następnie Duniecki przebywał w Warszawie, pisał sprawozdania z przedstawień operowych w tygodniku „Kłosy”. Ponieważ opera w Warszawie nie wystawiła jego „Paziów”, objął w 1866 roku stanowisko kapelmistrza orkiestry teatru krakowskiego. Podczas pobytu w Krakowie zajął się organizowaniem przedstawień operowych – wystawił „Halkę” (29 listopada 1866) z udziałem M. Gruszczyńskiej (na przedstawieniu 29 grudnia obecny był kompozytor) oraz „Verbum nobile” (18 stycznia 1867r.) Moniuszki , a także własne opery i operetki – ale mimo tych wysiłków opera krakowska się nie utrzymała. Duniecki pisał również artykuły w krakowskim tygodniku „Kalina”. Na skutek choroby płuc wyjechał w 1867 roku za granicę. Przebywał w Rumunii, Meranie, Tyrolu, wreszcie osiadł w Wenecji.

Nawiązując do zasobu środków technicznych Rossiniego i Offenbacha Duniecki uprawiał przede wszystkim opery komiczne, operetki, wodewile, spośród których współcześni szczególnie cenili takie utwory jak „Paziowie królowej Marysieńki” i „Pokusa”. Przypuszcza się, że w niedokończonej operze „Igor” chciał nawiązać do zdobyczy Wagnera, gdyż entuzjastycznie odnosił się do jego kontrowersyjnych jak na owe czasy dzieł.

Irena Poniatowska, Encyklopedia muzyczna PWM, C-D