PWM

Szukaj
Zaawansowane
Rzeczpospolita Polska
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
biuletyn informacji publicznej

Edward Sielicki

Edward Sielicki

*1956

Edward Sielicki, urodzony 3 VI 1956 Warszawa, polski kompozytor i pedagog, syn Ryszarda Sielickiego. W latach 1975–1980 studiował kompozycję w PWSM (obecnie Akademia Muzyczna) im. F. Chopina w Warszawie u A. Dobrowolskiego i W. Kotońskiego. Jako stypendysta rządu holenderskiego kształcił się w 1984 roku pod kierunkiem T. de Leeuwa i F. van Manena w Amsterdamie, gdzie w roku 1984 i 1988 uczestniczył w Międzynarodowych Warsztatach Kompozytorskich; w 1986 brał udział w Międzynarodowych Kursach Wakacyjnych Nowej Muzyki w Darmstadcie, w 1991 był uczniem E. Cartera na Letnich Kursach w Villeneuve-les-Avignon.

Od roku 1982 Edward Sielicki działa w Warszawie jako pedagog, początkowo uczył w Państwowym Liceum Muzycznym im. K. Szymanowskiego, od 1987 roku wykłada teorię muzyki i kompozycję w Akademii Muzycznej (od 1999 adiunkt), od 1994 roku prowadzi zajęcia z teorii muzyki w Zespole Państwowych Szkół Muzycznych im. F. Chopina. Ponadto w latach 1992–1993 wykładał kompozycję na Międzynarodowym Letnim Uniwersytecie w Marly-le-Roi koło Paryża, a w roku 2001 i 2003 na uniwersytecie Keimyung w Taegu (Korea Południowa).

Jest laureatem m.in. Nagrody Artystycznej Młodych im. S. Wyspiańskiego (1979), Konkursu Młodych Zwiąku Kompozytorów Polskich (wyróżnienie za Shir Takhnunim, 1981), Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego w Genewie (III nagroda za Luxurię, 1987), Międzynarodowego Konkursu Muzyki Elektroakustycznej w Bourges (wyróżnienie za Weteringschans, 2002).

Najbardziej charakterystycznym rysem twórczości Edwarda Sielickiego jest odwoływanie się do spuścizny muzycznej różnych okresów historycznych; muzyka przeszłości jest dla niego stałym źródłem inspiracji. Nawiązywanie do tradycji przybiera różne postacie — od cytatu i różnorakich opracowań melodii zaczerpniętych z twórczości J.S. Bacha (m.in. w Entre espejos i Choralvorspiele), poprzez wariacyjne przekształcenie fragmentów motetu J. Obrechta w Kwartecie smyczkowym, do pastiszu i humorystycznej deformacji (np. w "Koncercie fortepianowym", "E pur si muove") lub tylko „aluzji” — zwłaszcza w niektórych utworach z udziałem taśmy, gdzie elektronicznie przetworzone, ledwo zauważalne fragmenty dawnej muzyki wtopione są w nowoczesną materię dźwiękową.