2022-09-28

Złota, polska… Warszawska! Każdy, kto ciekaw jest nowej muzyki, wie, że szukać jej trzeba gdzieś między Filharmonią Narodową, Studiem Lutosławskiego i rozmaitymi nieoczywistymi, często postindustrialnymi przestrzeniami. 
 

Co roku, od 60 z hakiem lat, narzeka się na program Warszawskiej Jesieni: że za mało odważny / zbyt awangardowy (niepotrzebne skreślić), ale i tak „się chodzi”. To tam słuchano w skupieniu Pasji według św. Łukasza Pendereckiego i rozprawiano o jego późniejszym zwrocie estetycznym, tam dyskutowano o nowych dziełach Lutosławskiego i odrabiano zaległości z zakazanego przez lata Panufnika. To także tam wielu po raz pierwszy usłyszało na żywo elektronikę Bouleza, minimalistyczne dzieła Reicha, Grisey’owską muzykę spektralną…

Warszawska Jesień to też „szkoła polska”. Wybuch awangardy i późniejszy, nie mniej spektakularny odwrót od niej. Nowy romantyzm. Jedyny w swoim rodzaju surkonwencjonalizm. Elektronika ze Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia. Po wielu latach młodzi ludzie odkryli na nowo sonorystyczne dzieła przeszłości. Wychowanych na dzisiejszej, bogatej w ekstrema muzyce popularnej młodych słuchaczy nie szokują już abstrakcyjne obiekty dźwiękowe. Są postrzegane jako dobro naszej kultury. Dziś publiczności dużo bliżej do muzyki współczesnej niż jeszcze pół wieku temu. A na Warszawskiej Jesieni nowe talenty wyrastają jak prawdziwki po wrześniowym deszczu.

Adam Suprynowicz

Grafika: Doby Skład

Propozycje utworów z katalogu PWM:

Tadeusz Baird (1928–1981), Etiuda (1961) 7'

Paweł Hendrich (1979), Absusurrus (2019), 18'

Wojciech Kilar (1932–2013), Générique (1963), 5'

Jerzy Kornowicz (1959), Zorze IV Melos-Ethos dla 15 wykonawców (2006), 9'

Kazimierz Serocki (1922–1981), Epizody (1959), 11'

Marcin Stańczyk (1977), Nibiru – La rivoluzione della terra sconosciuta (2009), 7'

Wojciech Ziemowit Zych (1976), Solilokwium. Pejzaż myśli zamarzłych (1999/2007), 14'