Brahms prowadził bardzo aktywne życie, zapisał się w historii obok największych światowych nazwisk. Pomimo to nie był człowiekiem szczęśliwym. Fotografie z epoki pokazują Brahmsa jako brodatego gbura o zimnym, nieprzystępnym wyrazie twarzy, gotowego wyrzucić z siebie jeden z zabójczych sarkazmów. Zrezygnował z łatwego poklasku, by uniknąć pułapek swej romantycznej natury; wybrał samotną tradycyjną drogę, mającą pozór wyniosłego anachronizmu, podobnie jak jego wielki idol - Bach. Gdy wreszcie osiągnął ciężko zapracowany sukces, nie wykorzystał tego; tęsknił do stabilnego mieszczańskiego stylu życia i rodziny, której jego twórczy umysł, mając tylko jeden cel przed sobą, nigdy nie potrafiłby zaakceptować. Zamknięty w sobie romantyk, człowiek o dużej wrażliwości, skrywanej głęboko z powodu swej niekorzystnej sytuacji społecznej i wrodzonej nieśmiałości; intelektualista, żyjący w niezgodzie ze swą namiętną duszą.