Pieśni o radości i rytmie
op. 7 na 2 fortepiany i orkiestrę
Pierwotna wersja Pieśni o radości i rytmie powstała w 1956 roku i była pierwszą, pomijając młodzieńcze utwory Góreckiego, kompozycją napisaną na skład większy, niż cztery instrumenty. W oryginalnej wersji pieśni (I Preludium i toccata, II Recitativo-etiuda, III Przygrywka liryczna oraz IV Mały koncert fortepianowy) były pomyślane na pojedynczą obsadę drzewa, trąbkę, kotły i perkusję, ponadto czelestę, dwa fortepiany i ośmioro skrzypiec. W tej postaci utwór został wykonany w 1958 roku w Katowicach. Wkrótce jednak go wycofano i nigdy nie wydano. Późniejsza wersja, ta która doczekała się wydania i swojej prapremiery, co prawda dopiero 30 lat po napisaniu, powstała w latach 1959-60. Podobnie jak jej pierwowzór mieści się w ramach czterech pieśni, jednak o zmienionych, w stosunku do pierwszej wersji, tytułach: I Marcato, II Con moto, III Non troppo i IV Ritmico. Tytuł cyklu zaczerpnął kompozytor z wiersza Juliana Tuwima, mówiącego o uczuciu najwyższego uniesienia doznawanego pod parasolem gwiazd, czego muzycznym obrazem są owe pieśni Góreckiego. Poszczególne części cyklu spaja jedność tematyczna, tworzona przez dźwiękowe motto kompozytora, przenikające jego muzykę od połowy lat 60. XX stulecia, którego źródeł należy, jego zdaniem, szukać w najstarszej polskiej pieśni religijnej - Bogurodzicy. [Na podstawie: A. Thomas, Górecki, Kraków 1998, PWM.]
- Postaci: partytura
nakład wyczerpany
Inne tytuły autora
Inne tytuły w kategorii - 2-3 fortepiany i orkiestra
Inne tytuły w kategorii - Na instrument solo i orkiestrę
