Wznowienie książki Alfreda Eisteina jest odpowiedzią na dotkliwy brak syntez historii muzyki na polskim rynku księgarskim i ma na celu przywrócenie tej klasycznej pozycji nie tylko polskiej myśli muzykologicznej (na gruncie której nigdy o niej nie zapomniano), lecz szerzej - polskiej humanistyce. Niniejsza edycja jest limitowaną serią, powielającą ostatnie wydanie książki (PWM 1983).
Choć od pierwszej publikacji pracy Einsteina upłynęło już 6 dekad, wciąż pozostaje ona niezastąpionym ujęciem problematyki twórczości kompozytorów romantycznych, którą przedstawia na tle przemian tendencji estetycznych (nie tylko muzycznych), w sposób odpowiednio kompetentny dla specjalisty, lecz również atrakcyjny i jasny dla szerokiego kręgu odbiorców. Mimo pewnego subiektywizmu niektórych sądów, wynikającego z indywidualnej perspektywy badacza, synteza Einsteina prezentuje jedną z najszerszych, a zarazem najbardziej frapujących wizji długiego okresu romantyzmu, w którym muzyka - jako sztuka czysta, bezpośrednio oddziałująca na emocjonalność słuchaczy - wspięła się na szczyt hierarchii sztuk.
Wprawdzie uwzględniany przez Einsteina stan badań zamyka się na latach 40. XX w., podobnie jak bibliografia przedmiotu - braku współczesnych usupełnień nie daje się odczuć. ''Muzyka w epoce romantyzmu'' jest przede wszystkim owocem refleksji samego autora, który sporadycznie tylko powołuje się na opracowania innych badaczy, najchętniej opierając się bezpośrednio na materiale muzycznym i tekstach źródłowych. W żadnej mierze nie jest więc książka rodzajem podręcznika - jest natomiast wciąż świeżym spojrzeniem na romantyzm, utrzymanym raczej w stylu eseju niż naukowej dysertacji, lecz dzięki temu właśnie szczególnie intrygującym i inspirującym.