Sonata na fagot i fortepian jest jednym z pierwszych utworów Świdra przeznaczonych na instrument dęty. Napisana wyraźnie pod wpływem stylistyki neoklasycznej, powstała najprawdopodobniej w latach 1953–1954. Jedyne udokumentowane wykonanie odbyło się 5 maja 1955 roku w Katowicach.
Pierwsza część Sonaty jest napisana w formie scherzanda o lekkim, żartobliwym przebiegu, w którym kompozytor wykorzystuje w pełni fakturę i możliwości brzmieniowe fagotu. Część druga, pełna zadumy i śpiewności, operuje w szczególny sposób dolnym rejestrem instrumentu. Trzecia część to tradycyjny menuet w tempie moderato, ze stylizowanymi elementami ludowymi w środkowym fragmencie. Ostatnia część to znowu scherzo z dopisaną przez Marka Barańskiego kadencją, w której – starając się naśladować język kompozycji Józefa Świdra, częstokroć zawierających elementy finału syntetycznego – zawarł on większość myśli muzycznych, przedstawionych w całej Sonacie.
- ISMN 979-0-2740-1800-9
- Wersja językowa wydania: eng, pol
- Liczba stron: 24+8
- Oprawa: miękka
- Nr wydania: 1
- Rok wydania: 2016
- Postaci: partytura i głosy
- Format: N4 stojący (235x305 mm)
Inne tytuły autora
Inne tytuły w kategorii - Fagot i fortepian
