Poruszenia woli trwają zaledwie około 8 minut, tytułem utwór nawiązuje do jednego z dwóch kluczowych pojęć filozofii Artura Schopenhauera woli rozumianej przez tego filozofa jako ślepa siła, według niego będąca podstawą życia, życia rozumianego jako wola istnienia, ale też źródło cierpienia istot żywych która nie ma poza samą sobą żadnego innego celu, niż ustawiczne i bezustanne dążenie, ciągły ruch, działanie, podtrzymanie życia. W utworze paralelą z tym dążeniem jest model gestu dźwiękowego, budowanego w różnych wariantach orkiestrowego tutti: nabrzmiewanie i kulminacyjne, gwałtowne, spiętrzone dążenie muzyki do punktu kulminacyjnego, po czym proces odwrotny opadanie muzyki, wybrzmiewanie, zwalnianie i wyciszanie. Można by użyć odległego porównania tego dwufazowego modelu dramaturgii muzycznej do wdechu i wydechu. Jednakże, pomimo że wdech i wydech następują po sobie w przewidywalny, naprzemienny sposób, ich długość oraz energia za każdym razem mogą być różne, nieprzewidywalne. Podobnie w muzyce każde następne poruszenie woli ma swoją odrębną specyfikę, ,może to być gwałtowna faza kulminacyjnego wdechu i łagodna, wydłużona faza wydechu, lub odwrotnie. Za każdym razem nieco inna jest też instrumentacja. Niekiedy następuje też przełamanie tego cyklu oddechowego w postaci zawieszenia, lub pauzy generalnej, której analogią byłoby być może powstrzymanie wdechu lub wydechu. Dwukrotnie w utworze cykl oddechowy zostaje zawieszony, anulowany przez pojawiającą się statyczną, niemal nieruchomą płaszczyznę brzmieniowego jeziora z migoczącymi barwami czelesty, smyczkowych flażoletów, harf, fortepianu i perkusji. Drugie i ostatnie pojawienie się tej brzmieniowej płaszczyzny przemienia się w ostatni z gestów oddechowych, jednak nie prowadzi on do ostatecznej i potężnej kulminacji, lecz łagodnie wygasa, zamykając utwór. Nagranie utworu przez Orkiestrę Opery i Filharmonii Podlaskiej pod dyrekcją Przemysława Fiugajskiego ukazało się na płycie DUX 0722 Wojciech Ziemowit Zych Utwory orkiestrowe.