Utwór ma postać ostinatowej formy wariacyjnej, poddanej jednak rygorowi trzyczęściowości
(ABA1). Jak wiele Kisielowych dzieł, Toccata rozpoczyna się
niewinnie regularną pulsacją czterodźwiękowych figur szesnastkowych
w prawej ręce i chromatycznym tematem ćwierćnutowym w lewej,
wdzięcznie kontrastującym z początkową, diatoniczną aurą figuracji.
Ambitus ograniczony jest początkowo do oktawy małej i razkreślnej. Ale
wszystko pęka w miarę rozwoju akcji dźwiękowej. Pojawiają się niespodziewane
zakłócenia toku figuracji sygnalizowane zmianą figur czterodźwiękowych
na triole, potem na kwintole, zmiany metrum, konkluzje
mające charakter retorycznych znaków zapytania (np. zwroty polegające
na trzykrotnym powtórzeniu akordowej synkopy), ostre kontrasty
dynamiczne. Ambitus gwałtownie się rozszerza do oktawy subkontra
w basie i czterokreślnej w sopranie, figuracja harmoniczna zmienia się
na melodyczną, w zobiektywizowaną przestrzeń dźwiękową wdziera się
niespodziewanie romantyczny z ducha patos. Jest to jednak patos kontrolowany,
balansujący na granicy ironii, kpiny. [M. Gąsiorowska, Kisielewski, PWM 2011]
- Liczba stron: 8
- Oprawa: miękka
- Rok wydania: 1946
- Postaci: instrument solo
- Format: N4 stojący (235x305 mm)
nakład wyczerpany
Inne tytuły w kategorii - Solowe
Inne tytuły w kategorii - Fortepian solo
