WYPOŻYCZENIA KATALOG KSIĘGARNIA PBM

Kompozytorzy

Antoni Stolpe

1851-1872

Antoni Stolpe, młodszy, urodzony 23 maja 1851 r. w Puławach, zmarł 7 września 1872 roku w Meran (obecnie Merano, Tyrol), pianista i kompozytor, syn Edwarda. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w Puławach pod kierunkiem ojca, od 1862 roku kontynuował ja w klasie ojca w Instytucie Muzykcznym w Warszawie; uczył się też kompozycji u A. Freyera, a w latach 1966-1867 u Stanisława Moniuszki. W 1867 roku ukończył studia z „wielką nagrodą” za grę na fortepianie i I nagrodą za postępy w nauce kontrapunktu. Debiutował 17 lipca 1867 roku w Resursie Obywatelskiej w gronie nagrodzonych uczniów Instytutu Muzycznego, grając etiudę Chopina i swój „Mazurek b-moll”. 22 marca 1868 roku dał swój własny koncert w Sali fabryki fortepianów A. Hoffera w Warszawie, przedstawiając 5 kompozycji: „Sextuor e-moll”, „Ouverture in e-moll” w wersji na fortepian na 4 ręce i kwintet smyczkowy, „Scène dramatique”, „3 pieśni w formie etiudy” oraz „Śpiew” do słów V. Hugo na głos z towarzyszeniem kwintetu smyczkowego. Na koncertach 11 grudnia 1868 i 14 maja 1869, z których dochód przeznaczył na studia w Berlinie, Stolpe wystąpił jako pianista i dyrygent, prezentując także swoje nowe utwory, m.in. „Concert Ouverture”, „Hommage à Mendelssohn”, „Trio fortepianowe”, „Ave Maria”, 2 pieśni, a także dzieła F. Chopina, K. Kurpińskiego, Z Noskowskiego, F. Liszta i G. Meyerbeera; udział w tych koncertach wzięli m.in. Z. Noskowski i śpiewaczka Józefa Turowska-Leśkiewiczowa, siostra matki Stolpego. W czerwcu 1869 roku wyjechał do Berlina na studia u F. Kiela, który już 5 lutego uznał jego edukację za zakończoną, podkreślając w zaświadczeniu jego szczególny talent i postępy. Również Th. Kullak, u którego Stolpe podjął naukę gry na fortepianie w Neue Akademie der Tonkunst, wkrótce powierzył mu jedną z klas fortepianu w tej uczelni. W Berlinie prawdopodobnie prezentował swe warszawskie kompozycje, wiadomo też, że komponował i wykonywał swe nowe utwory; na popisie wyższych klas Akademii zagrał 1 cz. „Sonaty d-moll” na fortepian i – z profesorami tej uczelni – „Trio fortepianowe c-moll” Mendelssohna. W 1872 roku otrzymał stypendium WTM. Nawrót gruźlicy, którą odziedziczył po przodkach, zmusił go do powrotu do Warszawy; kuracje w Salzbrunn (obecnie Szczawno-Zdrój na Dolnym Śląsku) i Meranie okazały się spóźnione.