PWM

Szukaj
Zaawansowane
Rzeczpospolita Polska
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
biuletyn informacji publicznej

Juliusz Zarębski

Juliusz Zarębski

1854-1885

Juliusz Zarębski urodził się w 1854 roku z Żytomierzu. Studiował w Wiedniu i Petersburgu. Wielkim mistrzem dla Zarębskiego był Liszt, pod okiem którego doskonalił swe umiejętności w Rzymie, Weimarze i Budapeszcie. Koncerty odbywane w całej Europie przyniosły Zarębskiemu wielką sławę, tym bardziej, iż był on wirtuozem dwuklawiaturowego fortepianu konstrukcji braci Mangeot. Rozgłos pomógł Zarębskiemu w objęciu stanowiska profesora w Królewskim Koserwatorium w Brukseli. Nie przerwał jednak bardzo wyczerpujących podróży muzycznych, co było m.in. przyczyną groźnej choroby, która ostatecznie doporwadziła do śmierci kompozytora w 1885 roku.

Zarębski - rówieśnik Janacka - należy do tego samego pokolenia kompozytorów, co Elgar, Mahler, Debussy, Sibelius czy Paderewski. Podobnie jak Chopin był twórcą dzieł wyłącznie niemal fortepianowych, choć dzięki doskonałej znajomości instrumentacji i wyczucia walorów kolorystycznych wychodził poza krąg jednego instrumentu. W momencie gdy doświadczenie kompozytorskie brało górę nad pianistycznym Zarębskiego dopadła wyniszczająca choroba, która nie pozwoliła rozwinąć się wspaniałemu talentowi, prekursorowi impresjonizmu.

Trzon twórczości Zarębskiego, obejmującej około 30 opusów, stanowią wirtuozowskie utwory fortepianowe. Wśród których szczególnie ceniony jest Wielki polonez Fis-dur oraz cykl Róże i ciernie. Największą popularnością cieszy się natomiast Kwintet fortepianowy coraz częściej uznawany za najwybitniejsze dzieło kameralne w polskiej muzyce XIX wieku