Kompozytorzy

Witold Friemann

1889-1977

Witold Friemann, urodzony 20 sierpnia 1889 roku w Koninie, zmarł 22 marca 1977 roku w Laskach koło Warszawy, polski kompozytor, pianista i pedagog. Muzyki uczył się początkowo pod kierunkiem P. Romaszki (fortepian) i M. Zawirskiego (teoria), następnie do 1909 roku studiował w konserwatorium warszawskim u Z. Noskowskiego i R. Statkowskiego (kompozycja i instrumentacja) oraz u A. Michałowskiego (fortepian), a także prawdopodobnie u P. Maszyńskiego. W latach 1909-1913 przebywał w Lipsku i Meiningen, gdzie studiował u M. Regera (kompozycja) i J. Pembaura syna (fortepian). Karierę pianistyczną, rozpoczęta udanym debiutem w 1914 roku w Lipsku przerwał wybuch wojny, Friemann wrócił jednak do działalności koncertowej od 1921 we Lwowie, dokąd sprowadził go po zakończeniu działań wojennych A. Chybiński. Do 1929 roku prowadził klasę fortepianu w lwowskim konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego (kurs koncertowy). W tym czasie stał się znany jako kompozytor, głównie dzięki swej liryce wokalnej (pieśni śpiewała m.in. Ada Sari) i utworom fortepianowym, które często sam wykonywał na koncertach kompozytorskich we Lwowie. W 1929 roku opuścił Lwów i osiedlił się na 4 lata w Katowicach, gdzie zorganizował Śląskie Konserwatorium Muzyczne, którego został dyrektorem. Z jego inicjatywy założona została przy tej uczelni jedyna w Polsce Wojskowa Szkoła Muzyczna. W 1933 Friemann przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował w Polskim Radiu najpierw jako „kontroler muzyczny”, a następnie jako „referent muzyki poważnej”. W czasie okupacji brał udział w koncertach konspiracyjnych. Od 1946 roku przez 17 lat pracował jako dyrygent chóru i nauczyciel gry na fortepianie w zakładzie dla ociemniałych w Laskach, gdzie pozostał tez po przejściu na emeryturę. Odznaczony dwukrotnie (1938, 1958) Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1960), Medalem Pontyfikatu Papieża Pawła VI. W 1963 roku otrzymał Nagrodę II stopnia Ministra Kultury i Sztuki za twórczość fortepianową i wokalną.

Friemann uważał się za romantyka. Traktował swą sztukę emocjonalnie, odrzucając wszelką kalkulację. Przez ostatnie 30 lat swego życia tworzył w świadomej izolacji od środowiska muzycznego, dążąc raczej do utrwalania zdobyczy swego indywidualnego języka muzycznego niż unowocześniania warsztatu.

Elżbieta Szczepańska-Malinowska, Encyklopedia muzyczna PWM, EFG

Publikacje dostępne w sprzedaży