Kompozytorzy

Jan Krenz

1926–2020

Dyrygent i kompozytor, urodzony 14 lipca 1926 we Włocławku. Podczas okupacji kształcił się pod kierunkiem Zbigniewa Drzewieckiego (fortepian) i Kazimierza Sikorskiego (kompozycja). W latach 1945-47 odbył studia muzyczne w klasie dyrygentury u Kazimierza Wiłkomirskiego i w klasie kompozycji u Kazimierza Sikorskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi, uzyskując na ich zakończenie dyplom z odznaczeniem.

Jako dyrygent zadebiutował w 1946 w Łodzi. W latach 1947-49 był drugim dyrygentem w Państwowej Filharmonii w Poznaniu. W latach 1949-1951 współpracował z Grzegorzem Fitelbergiem i Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach, a po jego śmierci w 1953 został dyrygentem i dyrektorem zespołu. Pozostał na tym stanowisku do 1968. Z orkiestrą wielokrotnie występował za granicą – od Związku Radzieckiego po Australię. W latach 1968-73 pełnił funkcję dyrektora artystycznego Teatru Wielkiego w Warszawie. Równocześnie był dyrygentem orkiestry Danmarks Radio w Kopenhadze, współpracował z orkiestrą Yomiuri Nippon Symphony w Tokio. Gościnnie dyrygował we wszystkich ważniejszych ośrodkach muzycznych, występował między innymi z Berliner Philharmoniker, Staatskapelle Dresden, orkiestrą Filharmonii w Leningradzie, Concertgebouw Orchestra w Amsterdamie oraz z orkiestrami londyńskimi, a także w Stanach Zjednoczonych (Detroit, Nowy Jork). W latach 1979-82 piastował funkcję Generalmusikdirektor miasta Bonn prowadząc orkiestrę Beethovenhalle. W latach 1983-85 współpracował z Radiem Holenderskim w Hilversum. Od roku 2005 do 2008 pełnił funkcję Dyrektora Artystycznego Filharmonii im. Karola Szymanowskiego w Krakowie.

Uczestniczył regularnie w Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”, otrzymując dwukrotnie - w 1969 i 1974 roku - nagrodę „Orfeusza” za wykonania muzyki polskiej, oraz w festiwalach w Edynburgu, Bergen, Pradze, Montreux, Osace i Wiedniu.

Jan Krenz jest laureatem wielu nagród, m.in. otrzymał Złoty Krzyż Zasługi (1952), Nagrodę Państwową II stopnia (1955), Nagrodę Muzyczną Miasta Katowic (1957), dwukrotnie nagrodę Związku Kompozytorów Polskich (1968 i 1996), Nagrodę Państwową I stopnia (1972), nagrodę „Diamentowa Batuta” z okazji 70-lecia Polskiego Radia (1995), Złoty Medal „Gloria Artis” (2005) oraz liczne międzynarodowe nagrody za nagrania płytowe.

Jako kompozytor debiutował w czasie okupacji Kwartetem smyczkowym na prywatnym koncercie konspiracyjnym. Uprawiał twórczość kameralną, wokalną i symfoniczną. Wraz z Tadeuszem Bairdem i Kaziemierzem Serockim utworzył „Grupę 49”, wyznającą „pozytywny optymizm”, przejawiający się muzyką komunikatywną i nieskomplikowaną. W latach 80. – po piętnastoletniej przerwie – znów powrócił do kompozycji (Missa breve, Musica da camera, Epitaphion, II Symfonia, Sinfonietta per fiati, III Symfonia).
Jest również autorem muzyki teatralnej i filmowej (m.in. Kanał Andrzeja Wajdy, Eroica Andrzeja Munka).

Zmarł 15 września 2020 roku.