Opuszczasz polską wersję strony.
Na stronie anglojęzycznej nie będziesz mieć możliwości kontynuacji zakupów.
Czy chcesz przejść na wersję anglojęzyczną?
TAK NIE
Kazimierz Sikorski
1895-1986
Teoretyk muzyki, kompozytor i pedagog. Urodzony 28 czerwca 1895 w Zürichu, zmarł 23 lipca 1986 w Warszawie.
W latach 1911-19 uczęszczał do Wyższej Szkoły Muzycznej przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym, gdzie uzyskał dyplom z kompozycji w klasie Felicjana Szopskiego. Studiował również filozofię i prawo na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego oraz muzykologię pod kierunkiem Adolfa Chybińskiego na Uniwersytecie Lwowskim.
W 1921 objął posadę nauczyciela w Konserwatorium Muzycznym Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi, gdzie do 1925 wykładał harmonię, kontrapunkt, solfeż, formy muzyczne i instrumentoznawstwo. W 1925 otrzymał stypendium Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego i podjął roczne studia u Nadii Boulanger w Paryżu, które kontynuował jeszcze krótko w 1930. Po powrocie do kraju pracował najpierw, w latach 1926-27, w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu, a następnie od 1927 do 1939 w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie.
W latach 1928-33 wraz z Adolfem Chybińskim był współredaktorem "Kwartalnika Muzycznego", przekształconego następnie w czasopismo "Muzyka Polska". W 1928 razem z Tadeuszem Ochlewskim, Bronisławem Rutkowskim i Teodorem Zalewskim założył Towarzystwo Wydawnicze Muzyki Polskiej. Ponadto był członkiem założycielem, a od 1932 członkiem Zarządu Stowarzyszenia Kompozytorów Polskich, w latach 1928-30 zastępcą prezesa Sekcji Polskiej Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej.
W czasie II wojny światowej, w latach 1940-44, był dyrektorem Staatliche Musikschule w Warszawie (pod tą nazwą wznowiono działalność Państwowego Konserwatorium Muzycznego). Po wojnie w 1945 początkowo zamieszkał w Łodzi, gdzie był profesorem harmonii, kontrapunktu i kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, pełniąc kolejno funkcję dziekana Wydziału I (1945-47) i rektora (1947-54). Od 1948 do 1950 uczył także kontrapunktu w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Łodzi. W 1951 podjął pracę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, gdzie zamieszkał na stałe od 1954. W latach 1957-66 był rektorem warszawskiej uczelni.
Otrzymał wiele nagród i odznaczeń, m.in.: Państwową Nagrodę Muzyczną (1935), Order Polonia Restituta (1937), Nagrodę Państwową I i II stopnia (1951, 1955, 1964, 1966), Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich (1951, 1975), Złoty Krzyż Zasługi (1952), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1955), Order Sztandaru Pracy I klasy (1960), Nagrodę Fundacji Jurzykowskiego (1981). W 1975 Państwowa Wyższa Szkoła Muzyczna w Warszawie uhonorowała go doktoratem honoris causa.
W 1921 objął posadę nauczyciela w Konserwatorium Muzycznym Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi, gdzie do 1925 wykładał harmonię, kontrapunkt, solfeż, formy muzyczne i instrumentoznawstwo. W 1925 otrzymał stypendium Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego i podjął roczne studia u Nadii Boulanger w Paryżu, które kontynuował jeszcze krótko w 1930. Po powrocie do kraju pracował najpierw, w latach 1926-27, w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu, a następnie od 1927 do 1939 w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie.
W latach 1928-33 wraz z Adolfem Chybińskim był współredaktorem "Kwartalnika Muzycznego", przekształconego następnie w czasopismo "Muzyka Polska". W 1928 razem z Tadeuszem Ochlewskim, Bronisławem Rutkowskim i Teodorem Zalewskim założył Towarzystwo Wydawnicze Muzyki Polskiej. Ponadto był członkiem założycielem, a od 1932 członkiem Zarządu Stowarzyszenia Kompozytorów Polskich, w latach 1928-30 zastępcą prezesa Sekcji Polskiej Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej.
W czasie II wojny światowej, w latach 1940-44, był dyrektorem Staatliche Musikschule w Warszawie (pod tą nazwą wznowiono działalność Państwowego Konserwatorium Muzycznego). Po wojnie w 1945 początkowo zamieszkał w Łodzi, gdzie był profesorem harmonii, kontrapunktu i kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, pełniąc kolejno funkcję dziekana Wydziału I (1945-47) i rektora (1947-54). Od 1948 do 1950 uczył także kontrapunktu w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Łodzi. W 1951 podjął pracę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, gdzie zamieszkał na stałe od 1954. W latach 1957-66 był rektorem warszawskiej uczelni.
Otrzymał wiele nagród i odznaczeń, m.in.: Państwową Nagrodę Muzyczną (1935), Order Polonia Restituta (1937), Nagrodę Państwową I i II stopnia (1951, 1955, 1964, 1966), Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich (1951, 1975), Złoty Krzyż Zasługi (1952), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1955), Order Sztandaru Pracy I klasy (1960), Nagrodę Fundacji Jurzykowskiego (1981). W 1975 Państwowa Wyższa Szkoła Muzyczna w Warszawie uhonorowała go doktoratem honoris causa.
Copyright © 2013 PWM
x
Administratorem dobrowolnie podanych danych osobowych jest Polskie Wydawnictwo Muzyczne z siedzibą w Krakowie (31-111) przy Al. Krasińskiego 11A. Twoje dane osobowe będą przetwarzane w celu wysyłki Newslettera zawierającego informacje marketingowe administratora danych. Posiada Pani/Pan prawo dostępu do treści oraz poprawiania swoich danych osobowych. Informujemy, iż poza podmiotami uprawnionymi na podstawie przepisów prawa, zebrane dane osobowe nie będą udostępniane.
Zamknij