Władysław Słowiński, urodzony 14 V 1930 w Sadlnie, polski kompozytor, dyrygent, organizator życia muzycznego. W latach 1950–1954 studiował kompozycję u T. Szeligowskiego oraz 1951–1955 dyrygenturę u W. Bierdiajewa i S. Wisłockiego w PWSM w Poznaniu, ponadto w latach 1949–1951 muzykologię pod kierunkiem A. Chybińskiego na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od 1954 do 1964 roku był dyrygentem Państwowej Opery w Poznaniu, jednocześnie współpracował z orkiestrami symfonicznymi, głównie z Filharmonią Poznańską, a w latach następnych z Teatrem Wielkim w Łodzi, Teatrem Muzycznym oraz Teatrem Wielkim w Warszawie.
W latach 1970–1973 pełnił funkcję dyrektora artystycznego Polskich Nagrań. Od 1973 do 1985 był sekretarzem generalnym Zarządu Głównego ZKP, od 1985 do 2001 prezesem oddziału warszawskiego ZKP. W roku 1986 powołał do życia festiwal Warszawskie Spotkania Muzyczne, pełniąc funkcję dyrektora artystycznego. Nagrody i odznaczenia: w 1977 nagroda Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci i młodzieży, w 1990 nagroda wojewody warszawskiego za całokształt dorobku twórczego, w 1999 nagroda ZKP za twórczość kompozytorską, powołanie do życia festiwalu Warszawskie Spotkania Muzyczne oraz zasługi dla Związku, w 2001 nagroda marszałka województwa mazowieckiego za twórczość kompozytorską i działalność społeczną, w 1975 Złoty Krzyż Zasługi, w 1980 Krzyż Kawalerski, w 1987 Krzyż Oficerski, w 2005 Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, w 1986 Złota Odznaka Honorowa „Za zasługi dla Warszawy”.
Język dźwiękowy Słowińskiego zakorzeniony początkowo w konwencji neoklasycznej ("Koncert na flet z towarzyszeniem orkiestry smyczkowej, fortepianu i perkusji") cechuje jasna, przejrzysta forma o czytelnej dramaturgii i łatwo rozpoznawalnych punktach napięć i odprężeń, barwna kolorystyka instrumentacji i silna ekspresyjność, której szczególnym przejawem są zwroty nawiązujące do języka figur retorycznych (kwartet "Doloroso").
