Kompozytorzy

Tadeusz Szeligowski

1896-1963

Urodził się 13 września 1896 we Lwowie, zmarł 10 stycznia 1963 w Poznaniu, polski kompozytor i pedagog pochodzący z rodziny polskich muzyków. Studiował w Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie fortepian u V. Kurza i teorię u S. Niewiadomskiego. W latach 1918–22 odbył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, równocześnie uczył się harmonii i kontrapunktu u B. Wallek-Walewskiego i fortepianu u H. Petersa oraz w latach 1921–22 studiował muzykologię u Z. Jachimeckiego. W 1923 przeniósł się do Wilna, gdzie do 1927 pracował jako radca prawny w Prokuratorii Generalnej. W 1926 był wiceprezesem Wileńskiego Towarzystwa Filharmonicznego. W latach 1929–31 jako stypendysta MWRiOP w Paryżu studiował kompozycję u N. Boulanger i instrumentalizację u P. Dukasa; w tym czasie działał w Stowarzyszeniu Młodych Muzyków Polaków jako sekretarz i wiceprezes.

W 1931 wykładał teorię i kompozycję w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu, prowadził Chór im. S. Moniuszki. W 1931 ożenił się w Wilnie ze Stanisławą Harasowską, muzykologiem, z którą wspólnie podejmował wiele prac na polu pedagogiki i upowszechnienia muzyki. W 1932 ponownie zamieszkał w Wilnie, gdzie uczył teorii w Konserwatorium Muzycznym, a w latach 1935–39 był wicedyrektorem prywatnego Konserwatorium im. M. Karłowicza. Wykładał też na uniwersytecie wileńskim. W 1932 założył zespół wokalny Pro Arte i zainicjował powstanie Rady Wileńskich Zrzeszeń Artystów. Podczas wojny był organistą w kościele św. Kazimierza w Wilnie. W 1945 został dyrektorem Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej w Lublinie i wspólnie z żoną zorganizował Szkołę Umuzykalniającą. W latach 1947–50 był dyrektorem Państwowej Wyższej Szkoły Operowej w Poznaniu oraz dyrektorem i kierownikiem artystycznym Filharmonii Poznańskiej. W latach 1948–63 uczył kompozycji w PWSM w Poznaniu (od 1950 r. jako profesor); w latach 1951–63 był profesorem kompozycji w PWSM w Warszawie (od 1957 kierownikiem katedry). Uczniami Szaligowskiego byli m.in.: A. Bloch, H. Czyż, J. Fotek, A. Koszewski, W. Kotoński, Z. Krauze, B. Matuszczak, W. Rudziński, W. Słowiński. W latach 1951–54 kompozytor pełnił funkcję prezesa ZKP. W 1958 był prezesem poznańskiego oddziału ZKP, w 1960 przewodniczącym Rady COPSA (Centralnego Ośrodka Pedagogicznego Szkolnictwa Artystycznego), w latach 1960–62 kierownikiem naukowym działaczy muzycznych CPARA (Centralnej Poradni Amatorskiego Ruchu Artystycznego), w latach 1961–62 prezesem Towarzystwa Muzycznego im. H. Wieniawskiego w Poznaniu. W 1961 Szeligowski należał do inicjatorów festiwalu Poznańska Wiosna Muzyczna. W 1965 został pochowany w Krypcie Zasłużonych na Poznańskiej Skałce.

Nagrody: 1950 - nagroda państwowa II st.; 1951 - nagroda państwowa I st.; 1957 - Nagroda Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci; 1963 - nagroda ZKP (pośm.); 1963 - nagroda PR i ZAiKS (pośm.). Odznaczenia: 1952 - Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.

Adam Mrygoń, Encyklopedia Muzyczna PWM, t. 10 „Sm-Ś”