Opuszczasz polską wersję strony.
Na stronie anglojęzycznej nie będziesz mieć możliwości kontynuacji zakupów.
Czy chcesz przejść na wersję anglojęzyczną?
TAK NIE
Stanisław Wisłocki
1921-1998
Stanisław Wisłocki, urodzony 7 VII 1921 w Rzeszowie, zmarł 31 V 1998 w Warszawie, polski dyrygent, pianista, pedagog i kompozytor. Uczył się gry na fortepianie w Instytucie Muzycznym im. F. Chopina w Przemyślu u W. Cyrbesowej i prowadził chór męski w tamtejszym gimnazjum im. K. Morawskiego. Naukę kontynuował w konserwatorium we Lwowie u S. Barbaga.
1939–1945 przebywał w Rumunii, gdzie studiował kompozycję i dyrygenturę u G. Simonisa i grę na fortepianie u E. Michaila w konserwatorium w Temeszwarze (obecnie Timişoara). W czasie studiów występował jako pianista i dyrygował polskimi chórami, m.in. 1942 na festiwalu muzyki polskiej w Temeszwarze. 1942–1945 pozostawał pod opieką artystyczną G. Enescu w Bukareszcie. W 1945 powrócił do kraju i zamieszkał w Warszawie, gdzie był współorganizatorem i pierwszym dyrygentem Polskiej Orkiestry Ludowej (od 1946 p.n. Polska Orkiestra Kameralna), którą założył z Bogdanem Chodyną, dyrektorem Towarzystwa Krzewienia Polskiej Muzyki Ludowej.
W latach 1947–1958 działał w Poznaniu, gdzie w XI 1947 zorganizował orkiestrę Filharmonii Poznańskiej; był jej kierownikiem artystycznym do 1957 i pierwszym dyrygentem do 1958. W latach 1952–53 współpracował z WOSPR w Katowicach. 1961–67 był dyrygentem Filharmonii Narodowej, 1978–1981 dyrektorem i kierownikiem artystycznym WOSPR. Z zespołem tym wykonał w VIII 1979 w Filharmonii Poznańskiej na festiwalu „Beethoven Nasz Współczesny” 9 symfonii i 2 uwertury, zaś w VIII 1980 na festiwalu „Brahms — Nowy Romantyzm” m.in. 4 symfonie, koncerty fortepianowe i koncert skrzypcowy.
Wisłocki często dyrygował gościnnie w kraju i za granicą. 1947–1990 występował w wielu krajach Europy, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Japonii, 1962–1989 w Ameryce Południowej (głównie w Argentynie i Wenezueli), 1975 odbył wielkie tournée artystyczne z orkiestrą Teatro Colón z Buenos Aires, której 1981 był dyrektorem muzycznym, w XI 1981 wystawił Króla Rogera K. Szymanowskiego, a w VI 1982 zorganizował festiwal Beethovenowski. 1987 był współtwórcą i dyrygentem Orquesta Filarmónica Nacional w Caracas. Działalność dyrygencką przerwał 1991 z powodów zdrowotnych. W l. 1948–1951 Wisłocki był zastępcą profesora w Państwowej Wyższej Szkole Operowej, 1951–57 wykładowcą w poznańskiej PWSM (czytanie partytur i dyrygowanie), od 1955 uczył dyrygentury także w PWSM w Warszawie. Tamże od 1 X 1958 był kierownikiem katedry dyrygentury na stanowisku docenta (1966 profesor nadzwyczajny, 1976 prof. zwyczajny). 1991 przeszedł na emeryturę, ale pracę na uczelni zakończył w III 1997. W latach 1984–90 był przewodniczącym sekcji muzycznej Narodowej Rady Kultury, 1987 wiceprzewodniczącym Rady Muzycznej Ministerstwa Kultury i Sztuki, członkiem Sekcji Muzycznej Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego i przewodniczącym Rady Fundacji Kultury Polskiej. 1997 został członkiem honorowym ZKP.
Wisłocki został uhonorowany m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1952), Krzyżem Kawalerskim (1954), Oficerskim (1960) i Komandorskim z Gwiazdą (1991) Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1964) i I klasy (1985) Orderem „Andrés Bello” (Wenezuela) II klasy (1973) i I klasy (1988), komandorią Orderu „Libertador San Martin” (Argentyna, 1983). Otrzymał Grand Prix du Disque de L’Académie Charles-Cros w Paryżu (1960), nagrodę Ministra Kultury i Sztuki II stopnia (1965) i I stopnia (1973, 1981, 1983), nagrodę Polskiego Radia i Telewizji I stopnia (1977) i nagrodę specjalną za całokształt działalności muzycznej (1987). W III 1997 Polskie Radio zorganizowało koncert na 60-lecie pracy artystycznej Wisłockiego i przyznało mu Diamentową Batutę.
1939–1945 przebywał w Rumunii, gdzie studiował kompozycję i dyrygenturę u G. Simonisa i grę na fortepianie u E. Michaila w konserwatorium w Temeszwarze (obecnie Timişoara). W czasie studiów występował jako pianista i dyrygował polskimi chórami, m.in. 1942 na festiwalu muzyki polskiej w Temeszwarze. 1942–1945 pozostawał pod opieką artystyczną G. Enescu w Bukareszcie. W 1945 powrócił do kraju i zamieszkał w Warszawie, gdzie był współorganizatorem i pierwszym dyrygentem Polskiej Orkiestry Ludowej (od 1946 p.n. Polska Orkiestra Kameralna), którą założył z Bogdanem Chodyną, dyrektorem Towarzystwa Krzewienia Polskiej Muzyki Ludowej.
W latach 1947–1958 działał w Poznaniu, gdzie w XI 1947 zorganizował orkiestrę Filharmonii Poznańskiej; był jej kierownikiem artystycznym do 1957 i pierwszym dyrygentem do 1958. W latach 1952–53 współpracował z WOSPR w Katowicach. 1961–67 był dyrygentem Filharmonii Narodowej, 1978–1981 dyrektorem i kierownikiem artystycznym WOSPR. Z zespołem tym wykonał w VIII 1979 w Filharmonii Poznańskiej na festiwalu „Beethoven Nasz Współczesny” 9 symfonii i 2 uwertury, zaś w VIII 1980 na festiwalu „Brahms — Nowy Romantyzm” m.in. 4 symfonie, koncerty fortepianowe i koncert skrzypcowy.
Wisłocki często dyrygował gościnnie w kraju i za granicą. 1947–1990 występował w wielu krajach Europy, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Japonii, 1962–1989 w Ameryce Południowej (głównie w Argentynie i Wenezueli), 1975 odbył wielkie tournée artystyczne z orkiestrą Teatro Colón z Buenos Aires, której 1981 był dyrektorem muzycznym, w XI 1981 wystawił Króla Rogera K. Szymanowskiego, a w VI 1982 zorganizował festiwal Beethovenowski. 1987 był współtwórcą i dyrygentem Orquesta Filarmónica Nacional w Caracas. Działalność dyrygencką przerwał 1991 z powodów zdrowotnych. W l. 1948–1951 Wisłocki był zastępcą profesora w Państwowej Wyższej Szkole Operowej, 1951–57 wykładowcą w poznańskiej PWSM (czytanie partytur i dyrygowanie), od 1955 uczył dyrygentury także w PWSM w Warszawie. Tamże od 1 X 1958 był kierownikiem katedry dyrygentury na stanowisku docenta (1966 profesor nadzwyczajny, 1976 prof. zwyczajny). 1991 przeszedł na emeryturę, ale pracę na uczelni zakończył w III 1997. W latach 1984–90 był przewodniczącym sekcji muzycznej Narodowej Rady Kultury, 1987 wiceprzewodniczącym Rady Muzycznej Ministerstwa Kultury i Sztuki, członkiem Sekcji Muzycznej Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego i przewodniczącym Rady Fundacji Kultury Polskiej. 1997 został członkiem honorowym ZKP.
Wisłocki został uhonorowany m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1952), Krzyżem Kawalerskim (1954), Oficerskim (1960) i Komandorskim z Gwiazdą (1991) Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1964) i I klasy (1985) Orderem „Andrés Bello” (Wenezuela) II klasy (1973) i I klasy (1988), komandorią Orderu „Libertador San Martin” (Argentyna, 1983). Otrzymał Grand Prix du Disque de L’Académie Charles-Cros w Paryżu (1960), nagrodę Ministra Kultury i Sztuki II stopnia (1965) i I stopnia (1973, 1981, 1983), nagrodę Polskiego Radia i Telewizji I stopnia (1977) i nagrodę specjalną za całokształt działalności muzycznej (1987). W III 1997 Polskie Radio zorganizowało koncert na 60-lecie pracy artystycznej Wisłockiego i przyznało mu Diamentową Batutę.
Copyright © 2013 PWM
x
Administratorem dobrowolnie podanych danych osobowych jest Polskie Wydawnictwo Muzyczne z siedzibą w Krakowie (31-111) przy Al. Krasińskiego 11A. Twoje dane osobowe będą przetwarzane w celu wysyłki Newslettera zawierającego informacje marketingowe administratora danych. Posiada Pani/Pan prawo dostępu do treści oraz poprawiania swoich danych osobowych. Informujemy, iż poza podmiotami uprawnionymi na podstawie przepisów prawa, zebrane dane osobowe nie będą udostępniane.
Zamknij