Jan Kleczyński, urodzony 8 czerwca 1837 roku w Janiewiczach na Wołyniu, zmarł 15 września 1895 w Warszawie, polski krytyk, pisarz muzyczny, pianista, pedagog, kompozytor. W latach 1859-1866 studiował w konserwatorium w Paryżu u F. Bazina i W.E. Carafy (teorie i kompozycję) oraz u A.F. Marmontela (fortepian). Jako pianista-solista i kameralista występował w latach 1858-1889 w Warszawie, ponadto w Żytomierzu, Kaliszu, Krakowie, Lwowie, Lublinie, Szczawnicy, Iwoniczu. W 1862 i 1864 roku występował w Paryżu, zyskując uznanie. W repertuarze Kleczyńskiego znajdowały się dzieła Bacha, Beethovena, Chopina, Hummla, Liszta, Mendelssohna, Saint-Saënsa, Schumanna, Webera oraz kompozycje własne. Od 1881 udzielał prywatnych lekcji gry na fortepianie. W 1887-1889 prowadził klasę fortepianu w Instytucie Muzycznym w Warszawie. Był jednym z założycieli Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego, w latach 1875-1877 pełnił funkcję jego sekretarza, a w latach 1877-1878 dyrektora muzycznego. Organizował wieczory muzyczne WTM, na których wykonywano jego kompozycje. Prezentowane je również w Pradze (1880, 1887), Krakowie (1884, 1885), Lwowie (1885), Poznaniu (1904) i innych miastach. W latach 1880-1895 był redaktorem naczelnym „Echa Muzycznego” (od 1884 r. z A. Rajchmanem), kierownikiem działu muzycznego i głównym recenzentem. Po 3 latach pracy dokonał poszerzenia profilu pisma, co uzewnętrzniło się w zmianie tytułu od 1 października 1883 na „Echo Muzyczne i Teatralne” (EMT), a od 1885 – „Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne" (EMTA) oraz przekształceniu go z dwutygodnika w tygodnik. W 1879 roku wygłosił w Resursie Obywatelskiej 3 odczyty „O wykonywaniu dzieł Chopina”, a w 1883 tamże 3 odczyty „Chopin w celniejszych swoich utworach). W 1882 po raz pierwszy był w Zakopanem, w 1884 odbył wycieczkę po Podhalu wraz z T. Chałubińskim i I.J. Paderewskim, od tego czasu zajął się zbieraniem i opisywaniem melodii podhalańskich.
Małgorzata Woźna, Encyklopedia muzyczna PWM, KLŁ
