Stanisław Kazuro, urodzony 1 sierpnia 1881 w Teklinapolu, zmarł 30 listopada 1961 roku w Warszawie, polski pedagog, dyrygent, kompozytor i organizator. Studiował w Instytucie Muzycznym w Warszawie u Z. Noskowskiego i M. Surzyńskiego, następnie w Akademii św. Cecylii w Rzymie u G. Scambatiego i w Paryżu u V. d’Indy’ego, słuchając jednocześnie wykładów z historii muzyki i filozofii na Sorbonie. Po powrocie osiadł w Warszawie, gdzie w 1914 roku był organistą i dyrygentem w kościele św. Trójcy oraz zorganizował Operę Ludową przy Stowarzyszeniu Robotników Chrześcijańskich. Od 1915 roku organizował kursy dla nauczycieli muzyki w szkołach ogólnokształcących. W 1916 roku został kapelmistrzem Filharmonii Warszawskiej, gdzie założył chór oratoryjny, który działał prawdopodobnie do 1918 oraz od 1934r., powtórnie zorganizowany przez Kazurę. W 1916 roku zorganizował również Chór 300 Dzieci Powiśla, w 1917 roku przekształcony w istniejąca do 1919 roku przy katedrze św. Jana kapelę rorantystów o repertuarze opartym na dziełach kompozytorów polskich i włoskich XVI-XVII wieku. W latach 1917-1939 był profesorem w konserwatorium w Warszawie, prowadził nowo utworzoną klasę solfeżu, uczył dyrygentury, kontrapunktu i śpiewu. W 1920 roku jako oficer uczestniczył w wojnie polsko-rosyjskiej. W 1922 roku zorganizował złożony ze studentów konserwatorium w Warszawie chór Polska Kapela Ludowa, z którym wiele koncertował i dokonał licznych nagrań płytowych. W 1927 roku dzięki staraniom Kazury powstał w konserwatorium w Warszawie wydział nauczycielski dla nauczycieli muzyki w szkolnictwie ogólnokształcącym. W 1925 roku aktywnie uczestniczył w zorganizowaniu sekcji współczesnych kompozytorów polskich przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym. W latach 1930-1931 był dyrektorem seminarium dla nauczycieli muzyki w konserwatorium w Warszawie, a w latach 1932-1939 członkiem rady naukowo-artystycznej konserwatorium. W latach 1939-1944 kierował tajnym konserwatorium i zainicjował „popołudniowe chwile muzyki poważnej” dla mieszkańców Powiśla. Po powstaniu warszawskim przebywał w Krakowie. W 1945 zainicjował odbudowę konserwatorium w Warszawie (od 1946 PWSM) i był rektorem tej uczelni do lipca 1951 roku. Dwukrotnie otrzymał nagrodę muzyczną miasta Warszawy (1937, 1950).
Adam Mrygoń, Encyklopedia muzyczna PWM, KLŁ
