Tadeusz Joteyko, urodzony 1 kwietnia 1872 roku w Poczujkach kolo Kijowa, zmarł 20 sierpnia 1932 w Cieszynie, polski kompozytor, dyrygent chórów i pedagog. Gry na skrzypcach uczył się od 12 roku życia. W latach 1889-1891 studiował w konserwatorium w Brukseli, a w latach 1891-1895 w Instytucie Muzycznym w Warszawie, gdzie był uczniem Z. Noskowskiego (kompozycja) i A. Cinka (wiolonczela); już podczas studiów działał jako dyrygent chórów. W 1897 roku został dyrektorem towarzystwa śpiewaczego Lutnia w Radomiu. W latach 1900-1902 był wiolonczelistą w Teatrze Wielkim w Warszawie, a od 1902 roku dyrektorem towarzystwa muzycznego w Łodzi, a następnie w Kaliszu. W 1914 roku osiadł na stałe w Warszawie, gdzie został profesorem konserwatorium. Występował w Warszawie na licznych koncertach jako dyrygent zespołów chóralnych, a podczas I wojny światowej również jako dyrygent orkiestry symfonicznej filharmonii. Działał aktywnie jako popularyzator muzyki: organizował koncerty szkolne, wygłaszał prelekcje o muzyce, pisał książki i artykuły. Był współzałożycielem, a następnie prezesem Stowarzyszenia Przyjaciół Sztuki, w którym zorganizował i prowadził szereg koncertów poświęconych współczesnej muzyce polskiej. W ostatnim roku życia pełnił funkcję wiceprezesa i skarbnika Stowarzyszenia Kompozytorów Polskich.
Zofia Chechlińska, Encyklopedia muzyczna PWM, HIJ
