Kompozytorzy

Ludomir Różycki

1883-1953

Ludomir Różycki urodził się 18 września 1883 roku w Warszawie. Był synem profesora Konserwatorium Warszawskiego. Studiował w tymże konserwatorium pod kierunkiem Aleksandra Michałowskiego (fortepian) i Zygmunta Noskowskiego (kompozycja). W klasie Noskowskiego nawiązał przyjacielskie stosunki ze starszym o kilka lat Karłowiczem, a następnie Szymanowskim, Fitelbergiem i Szelutą (ta właśnie grupa młodych kompozytorów zyskała sobie później miano Młodej Polski w muzyce). Po ukończeniu konserwatorium ze złotym medalem, kontynuował Różycki jeszcze przez 3 lata studia w berlińskiej Akademii Muzycznej pod kierunkiem Engelberta Humperdincka. Samodzielną działalność artystyczną rozpoczął w 1907 we Lwowie jako kapelmistrz operowy i profesor fortepianu w konserwatorium; tam też została wystawiona jego pierwsza opera, Bolesław Śmiały. Po czterech latach przeniósł się do Warszawy (gdzie otrzymał na konkursie kompozytorskim I nagrodę za poemat symfoniczy Król Kofetua, następnie wyjechał za granicę (Szwajcaria, Włochy, Francja, Niemcy). W tym czasie powstały jego najwybitniejsze dzieła: Kwintet fortepianowy oraz opera Eros i Psyche. W 1918 osiadł na stałe w Warszawie. Opera Warszawska wystawiła Erosa i Psyche, a w następnych latach balet Pan Twardowski oraz opery Młyn diabelski i Pani Walewska oraz balet Apollo i dziewczyna. Uprawiał on też działalność publicystyczną i społeczną, biorąc m.in. udział w założeniu Związku Kompozytorów Polskich, którego został pierwszym prezesem. Po wojnie osiadł w Katowicach. Tworzył w tym czasie już niewiele, zajmując się głównie rekonstrukcją partytur swych oper spalonych w czasie powstania warszawskiego. Zmarł 1 stycznia 1953 roku w Katowicach. (J. Kański, Przewodnik operowy, PWM 2001)