Kompozytorzy

Kazimierz Serocki

1922-1981

Kompozytor i pianista urodził się 3 marca 1922 w Toruniu, zmarł 9 stycznia 1981 w Warszawie. Studia muzyczne ukończył w 1946 w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi w klasie kompozycji Kazimierza Sikorskiego i w klasie fortepianu Stanisława Szpinalskiego. W 1947 wyjechał na roczne stypendium do Paryża, gdzie studiował pod kierunkiem Nadii Boulanger (kompozycja) i Lazare'a Levy'ego (fortepian). Koncertował jako pianista w kraju i za granicą, od 1952 poświęcił się wyłącznie kompozycji. Wraz z młodymi twórcami, Tadeuszem Bairdem i Janem Krenzem, utworzył "Grupę 49", której celem było realizowanie ambitnych założeń artystycznych w ówczesnych trudnych realiach politycznych.

W 1956 został laureatem pierwszego Konkursu Kompozytorskiego im. Grzegorza Fitelberga uzyskując I nagrodę za Sinfoniettę, wyróżnioną następnie na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu w 1959. W 1965 ponownie sięgnął po laury w Paryżu, uzyskując III lokatę za Freski symfoniczne, a w 1979 uhonorowany został Prix Italia za utwór Pianophonie.

Dwukrotnie odznaczony był Nagrodą Państwową (1952, 1972), w 1963 otrzymał Nagrodę I stopnia Ministra Kultury i Sztuki, w 1964 Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich, a w 1974 Order "Sztandar Pracy II Klasy" za całokształ dokonań twórczych. K. Serocki był wraz z T. Bairdem inicjatorem festiwalu muzyki współczesnej "Warszawska Jesień" - jedynego w Środkowej Europie międzynarodowego forum, na którym spotykała się muzyka Wschodu i Zachodu, awangarda i klasyka XX w.

W dorobku kompozytorskim Serockiego najważniejszą pozycję stanowią utwory orkiestrowe, w tym także z udziałem instrumentów solowych, jak fortepian, organy, czy flet. Istotnym nurtem odzwierciedlającym jego zainteresowania twórcze są cykle pieśni do tekstów współczesnych poetów polskich. Bardzo cenione są jego utwory fortepianowe, zaś rekordy popularności biją: Koncerti Suita puzonowe.