• Czas trwania: 28'
• Obsada: coro misto-0000-0200-cemb org-archi
• Rok powstania utworu: ok. 1700
• Autor opracowania: Jan Węcowski
• Wersja językowa wydania: eng, pol
• Wersja językowa słów: lat
• Postaci: głosy, partytura

Completorium Gorczyckiego należy zaliczyć do formy koncertu wokalno-instrumentalnego. Kompozytor operuje tu w sposób wytrawny zarówno fakturą polifoniczną, jak i homofoniczną. Wykorzystuje wszechstronny aparat wokalny. Przez ekspozycję solową wszystkich głosów, duety we wszystkich możliwych zestawach, często stosowane tercety, wreszcie pełną polifonię chóru osiąga wielką różnorodność brzmienia. Również parlanda całego zespołu wokalnego wnoszą element dużego napięcia. Skrzypce, które koncertują z partiami wokalnymi, wykazują wiele samodzielności melodycznej. Właściwości instrumentalne dwóch clarini wykorzystane zostały w pierwszej i ostatniej części utworu (clarino solo również w psalmie Ecce nunc) dla podkreślenia masywności brzmienia tych części. Melodyka Completorium (poza hymnem) nie wykazuje łączności z chorałem, przeciwnie, już na początku utworu odczuwamy klimat ludowej pieśni religijnej. Partie głosów solowych, poza kilkoma stereotypowymi progresjami, ujawniają dużą inwencję. Kompozytor nie stroni również od chromatyki, aczkolwiek stosuje ją ostrożnie. Melizmaty są bogato rozbudowane, a akcentacja słowna poprawna Gorczycki dbał o deklamację tekstu, stąd powtórzenia są oszczędne i uzasadnione. Completorium Gorczyckiego stanowi jedno z najwspanialszych dzieł polskich w zakresie formy. Utwór wykazuje znamiona takiej techniki, jaką zabłysnąć miały w niedługim czasie wielkie oratoria G.F. Händla. [Jan Węcowski]

Słowa utworu oparto na tekście liturgicznym