• Czas trwania: 7'
• Obsada: fl solo-0121-1110-batt (2esec) ar-archi
• Rok powstania utworu: 1964
• Wersja językowa wydania: pol
• Postaci: głosy, partytura

Związek z tradycją klasyczną, do czego zobowiązuje tytuł Divertimento, jest nieco przewrotny. Utwór ma obsadę kameralną, choć tytułowy flet, którego partię realizuje jeden wykonawca, występuje w dwóch odmianach: wielkiej i małej (piccolo), zaś jedynym instrumentem dętym zwielokrotnionym do dwóch jest klarnet. Za to całkiem bogato, jak na muzykę lekką (w XVIII-wiecznym rozumieniu tego terminu) przedstawia się perkusja: z talerzami, z tom-tomami, werblem i bębenkiem baskijskim, z trojkątem, kastanietami, blokiem chińskim (blocco di legno), dzwonami, tam-tamem i ksylofonem. Jest też harfa i smyczki w kameralnej, solistycznej obsadzie (4-2-1-1) z częstym divisi w skrzypcach. Utwór formalnie jest jednoczęściowy, ale jego wewnętrzna struktura wskazuje na układ ABA1, co zaznaczone jest nie tylko zmianą tempa: Allegretto (quasi andantino) - Piu andante - Tempo I (allegretto), ale też nieco innym charakterem króciutkiej części B. Całość, jak już zostało powiedziane, zdominowana jest przez jeden skoczny temacik, oparty w swej pierwotnej postaci tylko na trzech, nieregularnie repetowanych dźwiękach poruszających się, a właściwie skaczących jednostajnym, wahadłowym ruchem szesnastkowym. Już sam ten temat śmieszny w swej istocie, cierpko diatoniczny, czym kontrastuje z harmoniczną bazą - prowokuje do okrzyku: to typowy Kisielewski! [M. Gąsiorowska, Kisielewski, PWM 2011]