• Czas trwania: 20'
• Obsada: vno solo-323(+1sxf)2-4230-batt pf-archi
• Rok powstania utworu: 1933
• Postaci: głosy, partytura, wyciąg fortepianowy

Utwór łączy nowoczesną fakturę i dbałość o dobre brzmienie, z pewną nutą liryczną, specyficzną dla twórczości P. Perkowskiego. Potężna budowa, masywny aparat i równorzędna rola instrumentów orkiestry przypomina w całości symfonię koncertującą. Po wykonaniu Koncertu w Łagowie (na złej sławy Konferencji w 1949 r., która zapoczątkowała erę socrealizmu w muzyce), utwór ten został uznany przez W. Sokorskiego za przykład twórczości fomalistycznej, sprzecznej z potrzebami epoki socrealizmu... Kompozytor zareagował, jak pisze M. Komorowska: w sposób iście makiaweliczny (a przy tym ogólnie pożyteczny). Złożył oświadczenie, iż wykonanie jego Koncertu skrzypcowego nie mogło dać żadnego pojęcia o jego muzyce z powodu zbyt małej ilości prób i nadmiernego upału... Najlepszy to dowód, jak... ważne jest zapewnienie odpowiednich warunków pracy orkiestrom symfonicznym (!!!). Po czym sformułował pięć rzeczowych postulatów (jedynych tego typu, jakie padły na tamtej Konferencji) tyczących m.in. formuły programowej Polskiego Radia i odbudowującej się Filharmonii w Warszawie. [M. Komorowska Piotr Perkowski. Zycie i dzieło, Warszawa 2002]