• Czas trwania: 5'
• Obsada: 2222-2110-batt-archi
• Rok powstania utworu: 1953
• Postaci: głosy, partytura

Odblaskiem II Symfonii stała się urocza Mała uwertura na orkiestrę z 1953 roku. Utwór, niczym dziecięcy bączek wprawiony jest od początku w niemal jednolity, motoryczny ruch, którego monotonię niweluje barwna instrumentacja, zmiany artykulacji, dynamiki, rejestrów, drobne zakłócenia rytmiczne. Owo ostinato rytmiczne, realizowane głównie przez smyczki, stanowi jedynie tło dla właściwej akcji dźwiękowej ujętej w rygor allegra sonatowego. W tę poważną formę wpisana została treść zgoła niepoważna i to za sprawą obu tematów. Zwłaszcza pierwszy, realizowany przez flet piccolo i klarnety mógłby z powodzeniem pełnić rolę katarynkowej melodyjki! A przecież ten właśnie temat dominuje w utworze. Kompozytor ukazuje go w różnych instrumentach, konfiguracjach, z niewielkimi zmianami, z humorystycznym, glissandowym zakrętasem w puzonie, aż do przybrania go w repryzie w szaty pełnego tutti. Również klarnetowy temat drugi, z charakterystycznymi synkopami w drugim zdaniu, poddany jest rygorom formy sonatowej. Nie dość tego pod koniec przetworzenia kompozytor, który uwielbia zaskoczenia i paradoksalne zmiany nastroju, tworzy klimat nawiązujący do jakiejś romantycznej uwertury, jakiegoś nowego Oberona! (rosnąca dynamika tremola smyczków, tajemnicze kotły). [M. Gąsiorowska, Kisielewski, PWM 2011]