• Czas trwania: 3'15''
• Obsada: 2222-4230-batt pf-archi
• Rok powstania utworu: 1954
• Wersja językowa wydania: pol
• Postaci: głosy, partytura

Z rozmowy Stefana Kisielewskiego z Jackiem Żakowskim na temat sytuacji redaktorów Tygodnika Powszechnego po rozwiązaniu pisma w 1953 roku: Moja sytuacja muzyczna nie została właściwie wyjaśniona. Nie było dokładnie wiadomo czy można mnie grać, czy nie można. W Warszawie Szpilman, kierujący działem muzyki lekkiej, chętnie mi coś proponował. Natomiast ktoś inny, kto kierował muzyka poważną, raczej mojego nazwiska starał się unikać. Dla Szpilmana pisywał pan zapewne aranżacje Tak, ale napisałem też dla niego utwór Perpetuum mobile, który miał być właśnie kompozycją rozrywkową. Niestety, Szpilman stwierdził, że orkiestra się śmiała. Powiedziałem mu, że to dobrze, skoro utwór miał być rozrywkowy. Bardzo się wtedy obruszył: Pan sobie ze mnie żarty stroi. Żarty, nie żarty, ale utwór jest naprawdę pełen muzycznego humoru. Już sam, prowokacyjnie banalny temacik - może rozśmieszyć. Brzmi jak dziecinna, przedszkolna wybijanka. Ale w ciągu niespełna czterech minut trwania utworu temacik przeobraża się, zmienia barwy instrumentalne przechodząc z instrumentów dętych do ksylofonu, smyczków, by wreszcie wpaść w klawisze fortepianu, bezlitośnie wyrąbującego resztki jego muzycznej powłoki w ostrych akordach, w końcu w samym już tylko perpetuum mobile. Końcowe takty utworu należą do perkusji (mały i wielki bęben, talerz) niepokojonej tylko trzema, mocnymi akordami orkiestry. Nie wykluczone, że ten rajd perkusji nawiązuje do katakumbowych koncertów jazzowych, jakie w latach pięćdziesiątych odbywały się w Krakowie. Stefan Kisielewski był wszak częstym bywalcem tych tajemnych spotkań. [Małgorzata Gąsiorowska]