• Czas trwania: 12'
• Obsada: 0000-0000-archi (5.4.4.3.2)
• Rok powstania utworu: 1998
• Postaci: głosy, partytura

''Sinfonietta na orkiestrę smyczkową'' jest kompozycją jednoczęściową nawiązującą do wcześniejszych utworów przeznaczonych na orkiestrę smyczkową. Pojawienie się znakomitych zespołów smyczkowych w Polsce sprzyjało powstawaniu dzieł na ten niezwykle atrakcyjny środek wykonawczy. Już Polska Orkiestra Kameralna z jej szefem Jerzym Maksymiukiem stała się w latach 70. adresatem wielu wybitnych utworów na orkiestrę smyczkową (moje Divertimento). Takie zespoły, jak Amadeus Agnieszki Duczmal czy Sinfonietta Cracovia Roberta Kabary stały się inspiracją dla wielu kompozytorów. Zamówienie Sinfonietty dla Festiwalu Kissinger Sommer związane było właśnie z tym ostatnim zespołem. W tym jednoczęściowym utworze można wyróżnić trzy fazy zarówno w aspekcie formalnym jak i ekspresyjnym. Główna, środkowa część utworu ujęta jest w ramy krótszych ugrupowań, pełniących funkcję wstępu i zakończenia. Rozpoczyna się ona rytmem ostinatowym niskich instrumentów, które w dalszym przebiegu tej części stopniowo ogarnia wszystkie instrumenty. Rozpoczyna się stopniowe ożywienie rytmiczne, wyrażające się wzmożeniem ruchu i zwiększeniem napięcia, co w konsekwencji prowadzi do kulminacji całego utworu. W końcowej fazie kompozycji następuje odwrotny proces. Rytm zostaje stopniowo spowolniony, co w połączeniu z zmniejszaniem się wolumenu dynamicznego i brzmieniowego prowadzi do całkowitego wyciszenia i bezruchu. Marek Stachowski