• Czas trwania: 45'
• Obsada: 444(+3sxf)4-6442-batt (10 esec) 5acc chit el. ar 2pf cel-archi (9.0.5.5.8)
• Rok powstania utworu: 1975
• Postaci: głosy, partytura

Prawykonanie dzieła miało miejsce 24 września 2011 o godz. 19.00 w Filharmonii Narodowej w ramach 54. Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień. Kompozytor ukończył je w 1975 roku, zatem po raz pierwszy zabrzmiało po 36 latach od momentu powstania. Kompozytor wykorzystał w nim olbrzymie instrumentarium, w którym obok smyczków, poczwórnej obsady instrumentów dętych drewnianych, sześciu waltorni czy dwóch tub znalazło się m.in. pięć akordeonów, dwa fortepiany, trzy saksofony i gitara elektryczna, a oprócz tego szczególnie rozbudowana sekcja instrumentów perkusyjnych. Przygotowania dzieła podjął się jako pierwszy holenderski dyrygent Lucas Vis wraz z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej. Komponowanie I Symfonii Krzanowski ukończył w kwietniu 1975 roku w Czechowicach-Dziedzicach, na co wskazuje adnotacja na końcu partytury. Według Macieja Jabłońskiego utwór ten jest jednym z najbardziej monumentalnych przykładów współczesnego symfonizmu i należy ubolewać, że nie został wykonany wkrótce po ukończeniu. Zważywszy nie tylko na rozmiary dzieła, ale na skład aparatu wykonawczego oraz - a raczej przede wszystkim! - na muzyczną zawartość, byłaby to z pewnością bardzo głośna premiera, bowiem dzieło stanowiło wyjątkową propozycję artystyczną dla przeżywającej wówczas kryzys współczesnej muzyki polskiej. Utwór składa się z trzech rozbudowanych części, każda z nich zaskakuje nowatorskimi rozwiązaniami kompozytorskimi i ciekawymi efektami brzmieniowymi. Szczególną uwagę zwraca wprowadzenie pięciu akordeonów, co jednak nie dziwi w kontekście całego dorobku Krzanowskiego, wielkiego miłośnika tego instrumentu. Sam mówił o sobie: zamarzyłem sobie zostać akordeonistą () Angażuję całe ciało wykonawcy do grania. W swoich poczynaniach kompozytorskich staram się robić coś nowego. Maurizio Kagel, mieszkając w Argentynie żył i oddychał w rytm akordeonu. Ja bym chciał powiedzieć, że mieszkając w Czechowicach po prostu żyję i oddycham w rytm miecha akordeonu. I Symfonia jest jedną z dwóch kompozycji tego gatunku w twórczości Krzanowskiego. Druga, z roku 1984, powstała na zamówienie Elżbiety i Krzysztofa Pendereckich i miała swoje prawykonanie od razu po napisaniu. Dla odróżnienia przeznaczona jest na skład bardzo kameralny, a mianowicie 13 instrumentów smyczkowych. Krytyka odniosła się do prawykonania działa bardzo przychylnie. Przykładem jest recenzja Doroty Szwarcman: Prawdziwym wydarzeniem wieczoru stało się wykonanie I Symfonii Andrzeja Krzanowskiego, kompozytora zmarłego przedwcześnie 20 lat temu. To był jego utwór dyplomowy i aż trudno uwierzyć, tyle tu wspaniałych pomysłów instrumentacyjnych, rozmachu, wyczucia formy (ponad 40 minut zleciało niezauważone!). A jednocześnie są tu już elementy jego późniejszego języka, znaki rozpoznawcze: akordeony (5!), fleksaton, syrena i w ogóle dużo perkusji Żal, że to dzieło nie było wykonywane tyle lat (ponoć ktoś zablokował w tamtych czasach jego wykonanie na Jesieni) i że kompozytor praktycznie więcej do wielkiej orkiestry nie powrócił (II Symfonia jest już tylko na smyczki). Zresztą był w gruncie rzeczy człowiekiem kameralnym, wspaniałym pedagogiem, świetnym kolegą. Jego nagła śmierć (na zawał) była szokiem dla naszego pokolenia Andrzej nie miał jeszcze czterdziestki. Cieszę się z jego triumfu, choć pośmiertnego. No i nie było wyjścia: dyrygenta, który ten utwór (świetnie) poprowadził, Holendra Lucasa Visa, wyróżniliśmy Nagrodą Orfeusza. (Dorota Szwarcman, Jesienna końcówka, blog: Co w duszy gra, 26. 09. 2011)