• Czas trwania: 9'
• Obsada: 2[Picc.2] 2 1 1 — 1 1 1 0 — 2Vln Vla Vlc DB
• Rok powstania utworu: 1970
• Zamówienie: materiał na życzenie
• Postaci: głosy, partytura

W zapiskach, które Stefan Kisielewski prowadził w Dziennikach, między dniem 3 a 13 listopada 1970 roku jest przerwa. Autor tłumaczy to koniecznością skupienia się na nowej kompozycji, której dał tytuł Dialogi na 14 instrumentów. Utwór nie w moim stylu energicznie ruchliwym, lecz powolny, refleksyjny czy chłodno liryczny, dużo w nim polifonii, tempo cały czas jedno andantino, czas trwania 9 minut. Od lat 60-tych XX wieku Stefan Kisielewski prowadził krytyczny dialog (piórem) z nowymi zjawiskami w kulturze, rzadko, we własnej muzyce, wychodząc poza swój styl, czyli neoklasyczne perpetuum mobile. Tak właśnie stało się w Dialogach; mało tego, to już nie kubistyczna tonalność, jak w wielu innych dziełach, buduje aurę utworu, ale quasi-serialny porządek linii melodycznych owego małego fugata, jakim w rzeczywistości jest ta kompozycja. Choć twórca zaczerpnął wiele z dodekafonicznej techniki Schönberga i konstruktywizmu Weberna, zasugerował się także techniką melodii barw dźwiękowych nic nie jest tu dosłowne: ekspozycje obu tematów są niepełne, przeprowadzenia świadomie niekonsekwentne, już w łonie samych ekspozycji następuje redukcja kolejnych motywów tematu ukazanego na początku w klarnecie. Drugi temat, zainicjowany przez I skrzypce, można traktować jako swoistą odmianę tematu pierwszego, z jego charakterystycznym, trzydziestodwójkowym pasażem w górę. Cały utwór zbudowany jest na nieustannym przekształcaniu czołowych motywów obu tematów, nie bez pewnej dozy muzycznego humoru, na przykład tam, gdzie kompozytor wykorzystuje wysoki rejestr klarnetu, jak na początku, czy w dalszym fragmencie, gdy temat puzonu stanowiący w istocie syntezę czołowych motywów tematu I i II obdarza akompaniamentem wściekłych, dwudźwiękowych ostinat skrzypiec. Niemniej, jest to kompozycja inna, niż te do których przyzwyczaił nas mistrz muzycznego humoru, stanowiąca być może próbę zmierzenia się z nowym, postdodekafonicznym światem dźwiękowym. Czy próbę udaną? [Małgorzata Gąsiorowska]