• Czas trwania: 15'
• Obsada: 0000-0000-archi(5.4.4.2.1)
• Rok powstania utworu: 2002
• Wersja językowa wydania: eng, pol
• Zamówienie: Wrocławska Orkiestra Kameralna ''Leopoldinum''
• Postaci: głosy, partytura

Krzyki na orkiestrę smyczkową to kolejne paradoksalne dzieło w twórczości Mykietyna. Kompozytor ignoruje tutaj zarówno romantyczną tradycję wyrównanego smyczkowego brzmienia, zasadzającego się na ciągłości i miękkości, jak i pewne przyzwyczajenie współczesnej publiczności do impresjonistycznego klimatu większości utworów na orkiestrę smyczkową. Krzyki to w istocie niewielkie, lecz wyraziste, ekspresjonistyczne w swej naturze, studium gestów i stanów psychicznych. Mykietyn analogicznie do Gustava Mahlera - buduje w swojej muzyce świat, jest to świat pełen klejnotów i jednocześnie śmieci, rzeczy podniosłych oraz przyziemnych, w istocie paradoksalny. Równocześnie kompozytor każe się zastanowić nad odwiecznym ścieraniem się tego co należy do sfery natury z tym, co kulturowe, pokazując przy tym odwieczny kontrast pomiędzy sacrum a profanum. [Maciej Jabłoński]