• Czas trwania: 8'
• Obsada: Strings
• Rok powstania utworu: 1929
• Postaci: głosy, partytura

Utwór składa się z dwóch części - solennego Adagio (Adagio - Molto meno mosso - a tempo), rozgrywającego się w silnie schromatyzowanej, atonalnej przestrzeni dźwiękowej oraz części oznaczonej jako Molto allegro (vivace), będącej podwójną fugą. Elementów polifonii nie brak także w części pierwszej - już sam, mroczny w nastroju wstęp jest tego przykładem. Nieodparcie nasuwa się tu skojarzenie z muzyką Bartoka, zwłaszcza z jego wczesnymi ''Kwartetami'', z których młoda kompozytorka mogła czerpać inspirację. Zdumiewa bogactwo treści w tym niespełna 8 - minutowym utworze. Połączenie polifonii z homofonią, wyrafinowanej chromatyki z odcinkami o gęstej, sonorystycznej fakturze, wielość odcieni ekspresyjnych - jak na studencką pracę jest ''Symphoniette'' utworem nad wyraz dojrzałym. Duch neoromantyzmu, tak konsekwentnie wypierany ze świadomości modernistycznych buntowników, krąży i nad tym utworem. [Małgorzata Gąsiorowska, Książka programowa XIII Forum Lutosławskiego]