• Czas trwania: 15'
• Obsada: 322(+ cl.b)2(+cfb)-4331-batt(4-6esec) 2fsm org-archi (16.14.10.8.8 a 5 corde)
• Rok powstania utworu: 2004
• Postaci: głosy, partytura

''Wziemięwzięcie'' na orkiestrę symfoniczną i organy powstało w 2003 roku. Nie jest to typowy utwór na instrument solowy i orkiestrę. Wprawdzie - w wybranych fragmentach - organy pełnią rolę instrumentu wiodącego, nierzadko nadającego ton i brzmienie, jednak na ogół partia organów współtworzy z orkiestrą cały złożony rezultat brzmieniowy. Wzajemne przenikanie się, niekiedy wręcz stapianie się partii orkiestry i organów wskazują na nadrzędną ideę całości - dążenie do uzyskania intensywnych, homogenicznych i wyrazistych barw. Elementem łączącym wspomniane dwa światy brzmienia - jakby instrumentacyjnym spoiwem - są wchodzące w skład orkiestry dwa akordeony (z możliwością zastosowania czterech zestrojonych w dwie pary). To jedno z nietypowych rozwiązań instrumentacyjnych zastosowanych w tej muzyce. Jest to kompozycja jednoczęściowa, przypominająca długi, łagodnie napięty łuk. Mimo, iż w toku utworu pojawiają się pojedyncze gwałtowne zwroty i gesty, zasadniczo całość rozwija się w sposób łagodny, począwszy od niemal niesłyszalnych szumów, przez stopniowe rozszerzanie wolumenu, zagęszczanie faktury i narastanie dynamiki, aż do osiągnięcia rozłożonej w czasie, kilkustopniowej kulminacji, po której następuje proces odwrotny - muzyka powoli rozpływa się w czasie i przestrzeni aż do całkowitego zaniku brzmienia. Cechą charakterystyczną języka muzycznego ''Wziemięwzięcia'' jest koncentracja na barwie i brzmieniu. Obok typowo sonorystycznych, acz subtelnych w brzmieniu środków (klastery, szumy, piski) w utworze odnaleźć można także polifoniczne i polimetryczne struktury ''wielu prędkości'' oraz specyficzny rodzaj melodii ''zostawiającej ślady'' (efekt rozmazanego ''obrazu''). Kontynuacją moich doświadczeń z ostatniego okresu twórczości jest próba zbudowania wielu planów czasowych które, współistniejąc, niekiedy tworzą pozorny chaos, a w wyniku przeobrażeń - zmieniają swój kształt i znaczenie. Ogólną zasadą porządkowania w czasie przebiegów melodycznych i harmonicznych jest płynność i - niekiedy - niejednoznaczność zmian, która sprawia, że muzykę tę odbiera się nie w postaci wyraziście i konkretnie zarysowanych elementów, a raczej jako barwną plamę o zaokrąglonych kształtach, pozbawioną ostrych konturów, w zamian jakby posiadającą poświatę. Kompozycja powstała jako byt samodzielny, toteż nie jest moim celem całkowite wyjawianie osobistej inspiracji, towarzyszącej procesowi twórczemu. Z drugiej strony, zagadkowe brzmienie tytułu utworu skłoniło mnie do opatrzenia ''Wziemięwzięcia'' poetyckim cytatem, który służy za motto. Po lekturze wiersza słuchacz może więc odnaleźć w utworze ideę zgłębiania istoty człowieczeństwa i ludzkiej jednostki, albo wnikania we własne ego. Interpretacja może także przybrać inny ton lub barwę, zawsze jednak będzie wiązać się z relacją człowieka (ludzi) i ziemi (czy też Ziemi). Prawdziwa inspiracja leżąca u podstaw kompozycji winna - moim zdaniem - znaleźć się poza zasięgiem czyjejkolwiek wiedzy, by nie przesłaniać czysto muzycznej istoty tej muzyki. [Wojciech Widłak]