2011-09-27

Dziś mija dwudziesta rocznica śmierci Stefana Kisielewskiego (1911-1991), wybitnego kompozytora, pisarza, krytyka muzycznego, publicysty, pedagoga i polityka. Z tej okazji w kawiarni PIW-u w Warszawie odbędzie się dzisiaj o godzinie 18.00 spotkanie przyjaciół Kisiela, które poprowadzi jego syn – Jerzy Kisielewski. Dodatkową okazją do spotkania jest wydanie "Powieści warszawskich" - II tomu dzieł zebranych Kisielewskiego i wznowienie przez wydawnictwo Iskry jego słynnych "Dzienników". Fragmenty utworu odczyta Henryk Talar. Spotkanie będzie transmitowane na antenie II Programu Polskiego Radia

Również na antenie Dwójki, w tym tygodniu od poniedziałku do piątku, w cyklu "Głosy z przeszłości" o 11.45,  przypomniane zostaną archiwalne nagrania osobistych wspomnień Stefana Kisielewskiego – opowiadane ze swadą i z dowcipem, przykuwające uwagę głębszą refleksją.

Zapraszamy też do obejrzenia wirtualnej wystawy, przygotowanej z okazji setnej rocznicy urodzin Kisiela również przypadającej w tym roku, na stronie http://www.kisielewski.art.pl/


Stefan Kisielewski, kompozytor, publicysta, krytyk muzyczny, literat, studiował w Konserwatorium Warszawskim u K. Sikorskiego (komp.) i J. Lefelda (fort.) oraz polonistykę i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, studia muzyczne uzupełniał w Paryżu. W okresie międzywojennym rozpoczął działalność jako kompozytor, krytyk i literat. W 1939 roku objął stanowisko kierownika muzycznego Rozgłośni „Warszawa II”. W trakcie wojny stracił większość swoich kompozycji. Po 1945 roku osiedlił się w Krakowie, był jednym z założycieli „Ruchu Muzycznego”, który prowadził jako redaktor naczelny przez 3 lata. Równolegle był wykładowcą Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie. Po słynnym wystąpieniu na zjeździe kompozytorów w Łagowie, w którym skrytykował postulaty władz ingerujące w wolność twórczą został zwolniony ze szkoły, a jego twórczość znalazła się na indeksie – nie był ani wydawany, ani wykonywany przez długie lata. W latach 1950-53 był redaktorem „Przewodnika koncertowego” Filharmonii Krakowskiej, w latach 1956-61 – prezesem koła ZKP w Krakowie. W coraz większym stopniu zaczął zajmować działalnością polityczną – był m.in. posłem na Sejm z koła posłów katolickich „Znak” (1957-1965). Wiązało się to także z przeniesieniem się do Warszawy. Był w latach późniejszych redaktorem naczelnym wydawnictwa muzycznego „Synkopa”, prezesem sekcji muzycznej ZAiKSu, członkiem Związku Literatów, członkiem zarządu ZKP. Zajmował się działalnością kompozytorską, pisarską i publicystyczną. Opublikował wiele książek o tematyce muzycznej. W czasie stanu wojennego był wziętym felietonistą „Tygodnika Powszechnego”. Zmarł w 1991 roku tuż po prawykonaniu „Koncertu fortepianowego” na Warszawskiej Jesieni.