Aktualności
Artykuły o Wojciechu Kilarze
2014-01-20
Polecamy dwa artykuły poświęcone Wojciechowi Kilarowi, które ukazały się w ostatnim czasie. Są to „Gdzieś w ziemi Ulro – o Wojciechu Kilarze” Marcina Majchrowskiego (Program 2 Polskiego Radia) oraz „Moje spotkania z muzyką Kilara” Magdaleny Dziadek. „Largo funebre” (czyli Wolno żałobnie) otwiera „II Koncert fortepianowy” Wojciecha Kilara. Pozornie to tylko wstęp do energicznej części drugiej, „Allegro tempestoso”. Jednocześnie nie ma wątpliwości, że to trwające osiem minut ogniwo jest ideowym mottem całej kompozycji. Smutek i żałoba z odcieniem dramatycznego tragizmu w części drugiej („Allegro tempestoso”), elegijnego spokoju („Larghetto riflessivo”), w finale („Allegro vivace”) skręcająca w stronę ironiczno-groteskowego witalizmu. Ostatnia część tego „Koncertu” to wizja niespokojna, jeszcze jeden w muzyce europejskiej danse macabre.Entuzjastycznie przyjęta prapremiera „II Koncertu fortepianowego” Kilara odbyła się 14 października 2011 roku w Katowicach. Partię solową wykonała Beata Bilińska. Towarzyszyła jej Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia pod dyrekcją Jacka Kaspszyka. Była to ostatnie wielkie prawykonanie dzieła Wojciecha Kilara za jego życia. Dzisiaj w kontekście niedawnej śmierci kompozytora urasta ono do rangi symbolu poważnego i potężnego.
(Marcin Majchrowski, Gdzieś w ziemi Ulro – o Wojciechu Kilarze)
Kompozytor zareagował na specjalne zainteresowanie okazywane mu przez Ślązaków wzajemnością, zapewniając publicznie, że czuje się w Katowicach jak u siebie. „Ślązak ze Lwowa” – to było jego określenie własnego położenia. Tymczasem nastała III RP, a wraz z nią narodził się nowy dyskurs społeczny – ten o „małych ojczyznach”. Wojciech Kilar stał się ikoną owych ojczyzn, nie tylko poprzez swoje utwory (bo jednak bardziej „ojczyźniany” był wtedy zdecydowanie Górecki), ale i publiczne gesty. W praktyce bowiem jego „śląskość” przełożyła się na coraz lepszą obecność w tutejszym życiu publicznym. Widywano Kilara w WOSPR-rze, czytywano w lokalnej prasie, oglądano w telewizji; bywał na ważnych spotkaniach z władzami świeckimi i kościelnymi, spotykał się z młodymi ludźmi. Owa obecność w niezwykle cenny sposób uzupełniła rolę Kilara jako kompozytora – tą drogą publiczność została powiadomiona, iż przejście na stronę tradycjonalizmu, skrajnej prostoty i nieograniczonej komunikatywności ma związek z głęboką przemianą duchową artysty, że rozumie on swoją sztukę jako przesłanie. Treść owego przesłania wyjaśnił ostatecznie w cyklu wywiadów z Klaudią Podobińską i Leszkiem Polonym Cieszę się darem życia. Mowa tam o zanurzeniu się w wiarę, o miłości i nadziei oraz o potrzebie przekazywania tych darów innym ludziom.
(Magdalena Dziadek, Moje spotkania z muzyką Kilara)
Najczęściej czytane:
Nawet spędzając czas w domu, można rozwijać swoją kreatywność. Udowodniło to kilkudziesięciu uczniów i nauczycieli, którzy wzięli udział w konkursach indywidualnych przeprowadzonych przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne w ramach kampanii „Jesteś twórcą – masz prawo”.
Rok 2020 jest dla Polskiego Wydawnictwa Muzycznego wyjątkowy – oficyna obchodzi 75-lecie działalności. W tym jubileuszowym roku w ramach akcji KOMPOZYTOR MIESIĄCA przypominamy twórców, których dorobek stał się podstawą działalności naszego Wydawnictwa. W lipcu wspominamy Karola Szymanowskiego.
Cześć! Pamiętacie kolorowankę z Fryderykiem Chopinem, który pisał utwory na fortepian? Dzisiaj przedstawiamy Wam postać Henryka Wieniawskiego, kompozytora muzyki skrzypcowej.
Od lipca do września, w co drugi piątek na kanałach YouTube i Facebook Zygmunta Krauzego oraz Polskiego Wydawnictwa Muzycznego ukazywać się będą premierowe odcinki cyklu improwizacji kompozytora na tematy klasyków: od Bacha przez Beethovena, Chopina do Paderewskiego. Gościnnie wystąpi Marcin Masecki.
Cześć! Dzisiaj proponujemy Wam kolorowankę z portretem Fryderyka Chopina. Możliwe, że słyszeliście już nazwisko tego kompozytora (sami wspominaliśmy o nim przy wpisie o Ignacym Feliksie Dobrzyńskim), a może nawet znacie kilka jego utworów. Nie zdziwiłoby nas to – Fryderyk Chopin jest bardzo znanym kompozytorem. Jeżeli jednak nic jeszcze o nim nie wiecie, to oprócz kolorowania, zapraszamy do lektury dzisiejszego wpisu. Dobrej zabawy!
Wydany w ubiegłym roku przez PWM III Koncert fortepianowy Okruchy pamięci Zygmunta Krauzego otrzymał tegoroczną nagrodę Francuskiego Stowarzyszenia Zawodowego Krytyków w kategorii Najlepsza Premiera sezonu 2019/2020 (Meilleure Création Musicale)!
Nagroda Stowarzyszenia Krytyków (Prix du Syndicat de la Critique) jest przyznawana od 1963 roku i należy do najbardziej prestiżowych nagród w dziedzinie sztuk scenicznych we Francji.
25 października podczas finału Festiwalu Conrada usłyszymy inspirującą rozmowę Grzegorza Jankowicza z Ianem Bostridgem - jednym z najznakomitszych śpiewaków operowych oraz autorem książki „Podróż zimowa Schuberta. Anatomia obsesji”, która w ubiegłym roku miała swoją premierę w naszym Wydawnictwie!
Romuald Twardowski, wybitny twórca i ceniony pedagog, wieloletni propagator muzyki polskiej, laureat licznych nagród i wyróżnień, a zarazem jeden z najdłużej współpracujących z Polskim Wydawnictwem Muzycznym kompozytorów obchodzi dziś 90. urodziny. Z tej okazji PWM zaprosiło przedstawicieli świata muzycznego do złożenia mu osobistych życzeń.
Cześć! Cieszymy się, że jesteście z nami i co tydzień poznajecie nową postać z muzycznego świata. Bohaterem dzisiejszej kolorowanki jest Ignacy Feliks Dobrzyński: kompozytor, który żył i tworzył w tym samym czasie co Fryderyk Chopin. W odróżnieniu od Chopina, który pisał prawie wyłącznie utwory na fortepian, Dobrzyński był autorem także symfonii, koncertów i opery. Bierzcie kredki w dłoń i kolorujcie, a przy okazji poczytajcie trochę o kompozytorze i posłuchajcie jego muzyki.
Muzyka niejedno ma imię – wszyscy zdajemy sobie z tego sprawę, ale czy wszyscy wiemy jakie to imiona? O tym, dlaczego warto nie tylko słuchać muzyki, ale także o niej myśleć i rozmawiać, przekonuje nas Danuta Gwizdalanka oraz jej współautorzy – 444 głosy z różnych epok, od Pitagorasa przez Bacha, aż do Jimi Hendrixa, Leszka Możdżera i współczesnych blogerów.
