Aktualności
Kredki w dłoń! Henryk Wieniawski
2020-06-30
Cześć! Pamiętacie kolorowankę z Fryderykiem Chopinem, który pisał utwory na fortepian? Dzisiaj przedstawiamy Wam postać Henryka Wieniawskiego, kompozytora muzyki skrzypcowej.
Mały Henryk bardzo wcześnie „złapał bakcyla” do skrzypiec: już w wieku pięciu lat pobierał lekcje gry na tym instrumencie, a gdy miał osiem lat, wstąpił do paryskiego konserwatorium (to odpowiednik dzisiejszej wyższej uczelni), które ukończył w zaledwie trzy lata. Na koniec nauki otrzymał złoty medal, będący dowodem jego ponadprzeciętnych zdolności.
Bardzo szybko zaczął komponować i oczywiście był pierwszym wykonawcą swoich skrzypcowych utworów.
Muzyką potrafił czynić niemożliwe. Gdy rodzice ukochanej Henryka, Izabeli, nie zgadzali się na zaręczyny, skrzypek napisał melancholijną, oddającą cierpienia złamanego serca Legendę na skrzypce i fortepian. Piękno utworu zmiękczyło serca przyszłych teściów, a zakochanym otworzyło drzwi do wspólnego życia.
Henryka spotykały dziwne przygody. Kiedy koncertował na dworze Aleksandra II, u jego stóp usiadł ogromny nowofundlandczyk – ulubiony pies cara. Ku przerażeniu Wieniawskiego, pies wspiął się na tylne łapy, a przednie oparł na jego piersiach, utrudniając grę oraz – co zrozumiałe – wprowadzając skrzypka w przerażenie. Co robić: grać, czy uciekać? Na szczęście car szybko przywołał psa do siebie, a skrzypek mógł dokończyć swój występ. To musiało być niezapomniane przeżycie! Wtedy nie było mu do śmiechu, ale później sam Wieniawski z humorem opowiadał tę historię.
Wieniawski znany był z zamiłowania do gier hazardowych. Mówi się, że utwór Ballada i polonez op. 38 Henri Vieuxtempsa (to inny bardzo popularny belgijski skrzypek, przyjaciel Wieniawskiego) jest w rzeczywistości kompozycją Wieniawskiego, którą kompozytor… przegrał z Vieuxtempsem w karty.
Dla uczczenia setnej rocznicy urodzin Wieniawskiego zorganizowano w Warszawie międzynarodowe spotkania młodych skrzypków. Po zmianie miejsca spotkań z Warszawy na Poznań są kontynuowane jako Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego, który odbywa się do dzisiejszych czasów.
Na tym obrazku znalazły się przedmioty związane z życiem i twórczością Henryka Wieniawskiego:
rzeźba – to statua wolności znajdująca się w USA: Henryk Wieniawski dotarł ze swymi koncertami także na kontynent amerykańsk
karty i kości do gry – Henryk Wieniawski uwielbiał grywać w kasynach; kiedyś nawet, pochłonięty emocjami, zastawił w kasynie skrzypce!
kozioł z winoroślą – nawiązanie do herbu Lublina, miasta, w którym kompozytor się urodził
płonące skrzypce – atrybut skrzypka, symbolizują ognistą grę Wieniawskiego
dudziarz – jest nawiązaniem do utworu Henryka Wieniawskiego pod tytułem Dudziarz
Do posłuchania podczas kolorowaniu portretu Henryka Wieniawskiego proponujemy Dudziarza oraz zapierający dech w piersiach Kaprys op. 18 nr 4.
© PWM / rys. Mateusz Kołek
Najczęściej czytane:
Refleksje i mistyka nad różnymi obszarami życia to wątki towarzyszące utworom, których prawykonania odbędą się w grudniu. Nowych dzieł kompozytorów współpracujących z Polskim Wydawnictwem Muzycznym będzie można posłuchać w Katowicach oraz Bydgoszczy.
Już 7 grudnia w Studiu S1 w Warszawie specjalnym koncertem swoje osiemdziesiąte urodziny będzie obchodził „Ruch Muzyczny” – najstarsze czasopismo o muzyce klasycznej w Polsce. W programie znajdą się m.in. kompozycje dawnych, legendarnych redaktorów naczelnych – Stefana Kisielewskiego i Zygmunta Mycielskiego
Dziedzictwo muzyczne w nowym formacie — prezentacja portalu Polska Biblioteka Muzyczna podczas XVI Ogólnopolskiej Konferencji Bibliotekarzy Muzycznych pod hasłem "Muzykalia w zmieniającym się otoczeniu bibliotecznym – integracja, współpraca, harmonia".
Z okazji jubileuszu 80-lecia Polskiego Wydawnictwa Muzycznego, zasłużeni pracownicy Oficyny oraz związani z nią autorzy i przedstawiciele polskiego środowiska muzycznego zostali uhonorowani odznaczeniami państwowymi. Samo wydawnictwo otrzymało też Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
I Koncert fortepianowy e-moll op. 11 w rzeczywistości powstał kilka miesięcy po II Koncercie f-moll op. 21; „zamieniona” opusowa numeracja wynika z dat wydań obu utworów. Dziś pochylimy się nad późniejszym z tych dwóch z dzieł, dojrzalszym i kreślonym pewniejszą ręką. W kolejnej odsłonie cyklu „Historia pewnego utworu” przyjrzymy się koncertowym programom, sztambuchowym wyznaniom i pożegnaniu z Ojczyzną.
Choć o życiu i twórczości Fryderyka Chopina napisano już niemal wszystko, jego dwie podróże do Brytanii wciąż pozostają mało znanym epizodem biografii. Książka Petera Willisa „Chopin w Brytanii” rzuca nowe światło na ten fragment życia kompozytora, wypełniając lukę w dotychczasowych badaniach. Teraz nakładem Polskiego Wydawnictwa Muzycznego ukazuje się po raz pierwszy w polskim tłumaczeniu.
Problemy z librettem, kolejne niezrealizowane premiery, konflikt z Londynem i wreszcie zaginięcie partytury – Philaenis, pierwsza opera Romana Statkowskiego, zdawała się nie mieć szczęścia… W kolejnej odsłonie cyklu „Historia pewnego utworu” przyjrzymy się zrządzeniom losu, Pyrrusowym zwycięstwom i długiej drodze na Parnas.
12 listopada 2025 roku przypada setna rocznica śmierci Romana Statkowskiego – polskiego kompozytora nurtu późnoromantycznego i pedagoga, ucznia m.in. Władysława Żeleńskiego, Nikołaja Sołowiowa i Antona Rubinsteina, a (wedle niektórych źródeł) także Nikołaja Rimskiego-Korsakowa. Ciekawy wybór twórczości fortepianowej tego kompozytora, nową instrumentację jego opery Philaenis oraz album z jazzowymi impresjami inspirowanymi operą Maria można znaleźć w katalogu Polskiego Wydawnictwa Muzycznego.
Marcel Chyrzyński tworzy muzykę akustyczną, elektroakustyczną i elektroniczną. Jest również twórcą muzyki do spektakli teatralnych – jego zainteresowania skierowane są głównie na teatr współczesny. W listopadzie jest naszym Kompozytorem Miesiąca i uchyla drzwi do swojej pracowni, w której odnajdziemy m.in. partytury najnowszych utworów, niezwykłe kolekcje japońskich drzeworytów, czy imponujący zestaw… fajek.
Dorian Gray – operowa odsłona jedynej powieści Oscara Wilde’a na scenie Teatru Wielkiego w Poznaniu. Niewinność i niczym nieskażone piękno w pułapce kultu młodości w operze skomponowanej przez Elżbietę Sikorę i w inscenizacji Davida Pountneya. Za pulpitem dyrygenckim maestro Jacek Kaspszyk.
